ΣΚΕΨΕΙΣ

ΓΡΑΒΑΡΗ ΑΡΙΑΔΝΗ

ΣΚΕΨΕΙΣ

Γκράφιτι στο Νέο Ηράκλειο 

Οι μέρες που διανύουμε είναι δύσκολες, διαφορετικές, μοναδικές, μοναχικές. Ζούμε μια εμπειρία πρωτόγνωρη. Καλούμαστε να αποστασιοποιηθούμε κοινωνικά, να παραμείνουμε στο σπίτι μας, να πειθαρχήσουμε και να επιβληθούμε στον εαυτό μας. Κάποιοι είναι πιο δυνατοί, κάποιοι λιγότερο. Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές αντιδράσεις. Κάποιοι επαναστατούν, κάποιοι προσπαθούν να ξεγελάσουν το σύστημα, μερικοί αδιαφορούν και πολλοί αντιλαμβάνονται την ευθύνη τους. Την ευθύνη τους προς όλη την κοινωνία. Την αξία και την σημαντικότητα οποιασδήποτε ζωής. 

Όσο μοναχικές, δύσκολες, βαρετές κι αν είναι οι μέρες πάντα υπάρχει και μια διαφορετική προσέγγιση. Αυτές οι μέρες θα μπορούσαν να είναι δημιουργικές και υπέροχες. Μπορούν να είναι μια ευκαιρία ενασχόλησης με πράγματα και δραστηριότητες που ποτέ δεν είχαμε το χρόνο να αφιερώσουμε. Μπορούν να είναι μια ευκαιρία αυτογνωσίας και εσωτερικής αναζήτησης. Έχουμε πολλές ελεύθερες ώρες να ξοδέψουμε σε έναν διάλογο με τον εαυτό μας. Να αναλογιστούμε τα λάθη μας. Να αναθεωρήσουμε τους στόχους μας και να θέσουμε καινούργιους. Να ορίσουμε το μονοπάτι που θέλουμε να διανύσουμε στη ζωή μας. Να βελτιώσουμε τον εαυτό μας. Όμως είναι και μια ευκαιρία όλη η κοινωνία και η ανθρωπότητα να αναλογιστεί της ευθύνες της. Να κοιτάξει κατάματα τα λάθη της και να σκεφτεί αν τελικά το σημάδι που θα αφήσει πίσω της για το μέλλον είναι αυτό που θα έπρεπε. Τελικά είμαστε υπεύθυνοι για τη μοίρα μας;

Πολλές φορές ανά την ανθρωπότητα η μη τήρηση των κανόνων και η προσκόλληση στις παλιές συνήθειες έχουν οδηγήσει στη δημιουργία ιών που απειλούν το είδος μας. Είναι άραγε μια τιμωρία της φύσης ή ο τρόπος της φύσης για ισορροπία;

Παρόλο που πολλοί άνθρωποι και οργανώσεις φωνάζουν για την προστασία του περιβάλλοντος, παρόλο που συνεχώς δημιουργούνται καινούριοι νόμοι για την προστασία του, οι μέρες αυτές απέδειξαν ότι όλα αυτά είναι αναποτελεσματικά και τελικά η ανθρωπότητα δεν εκτιμά την ίδια τη ζωή της και το μέλλον της. Με την αναγκαστική καραντίνα των ημερών ο ουρανός έγινε και πάλι γαλάζιος, Μειώθηκαν οι ρύποι. Ο άνθρωπος μπορεί να κοιτάξει τον ουρανό και όχι να ζει στην ομίχλη.

Τι μας έχει οδηγήσει εδώ;

Εμείς.

Μόνοι έχουμε οδηγηθεί σε αυτό το αδιέξοδο.

Ζούμε σε μια καταναλωτική παραφροσύνη. Τα υλικά αγαθά αποτελούν το α και το ω της ζωής μας. Καταναλώνουμε μανιωδώς και κατασκευάζουμε εργοστάσια συνεχώς ώστε να καλύψουμε αυτήν την ανάγκη μας, με αποτέλεσμα να επιβαρύνουμε συνεχώς το περιβάλλον.

Το κέδρος είναι αυτό που μας εξουσιάζει. Κάνουμε τα πάντα για τα χρήματα. Αν ψάξεις βαθύτερα ή ανά τους αιώνες θα παρατηρήσεις ότι πάντοτε ο πλούτος αποτελούσε την εξουσία και εξουσίαζε τον άνθρωπο. Η απληστία, ο εγωισμός και η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, καθώς επίσης και η στενομυαλιά και η ανάγκη μας να βλέπουμε μέχρι εκεί που μας συμφέρει και μας βολεύει, μας έχει οδηγήσει σε αδιαφορία για τις μελλοντικές γενιές, στην έλλειψη αυτοκριτικής και στην καταστροφή της ουσίας της ίδιας μας της ζωής.

Σε όλους τους τομείς της ζωής μας, αν κάποιος μας παρατηρούσε θα αντιλαμβανόταν ότι αποτελούμε ένα είδος ευφυές και συγχρόνως πάρα πολύ χαζό, αυτοκαταστροφικό. Έχουμε απίστευτες δυνατότητες και ικανότητες, που όμως δεν αξιοποιούμε με τον σωστό τρόπο.

Επομένως, αυτές οι μέρες θα έπρεπε να αποτελέσουν μέρες διαλογισμού. Σήμερα, πιο πολύ παρά ποτέ, είναι μεγάλη η ανάγκη να κινητοποιηθούμε και να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας. Είναι ανάγκη να απλουστεύσουμε την ζωή μας και τις ανάγκες μας. Να σκεφτούμε τον εαυτό μας ως ένα κομμάτι της ίδιας της φύσης και όχι ξέχωρο. Να απαγκιστρωθούμε από τη μάστιγα του καταναλωτισμού και να αντιληφθούμε ποιο είναι πραγματικά το νόημα και η ουσία της ζωής. Να αναλογιστούμε ότι όλα είναι αλληλένδετα. Το ένα έχει ανάγκη το άλλο. Σήμερα είμαστε εμείς. Όταν όμως τελειώσει το δικό μας ταξίδι στη γη, τι θα έχει απομείνει για τους επόμενους; Όλοι θέλουμε να αφήσουμε το σημάδι μας σε αυτή τη ζωή. Δεν θέλουμε να χαθούμε στην λήθη. Μήπως όμως τελικά αφήνουμε λάθος σημάδι; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πιο σημαντικό είναι το ταξίδι. Και το ταξίδι πρέπει να είναι όμορφο για σένα, αλλά και για το παιδί σου αύριο, το εγγόνι σου μεθαύριο και ούτω καθεξής.