Ποιήματα
Μαρίνας Βασιλοπούλου και Μαρίας Καπίρη
Μαρίνα Βασιλοπούλου Β2
Ήταν μεσημέρι διάβαζα
και άκουσα κάτι σαν νερό
σαν βροχή…
κοιτάω έξω από το παράθυρο βλέπω…
άρχισε να βρέχει και σκέφτομαι…
Σκέφτομαι πότε θα σταματήσει.
Όχι μόνο η βροχή, δεν με νοιάζει η βροχή...
με νοιάζει αυτή η φυλακή που φτιάξαμε εμείς
μόνοι μας χωρίς βοήθεια,
πως θα βρούμε τόπο εδώ.
Ξαφνικά βγαίνει ο ήλιος…
Μα νιώθω ως είναι κάποιος πίσω μου…
και ακούω «εγώ μάλλον τελείωσα»
Και κοιτάζω τον ήλιο να μου λέει
«Μην αφήσεις την ελπίδα να φύγει»,
Θα ξαναβγούμε σύντομα έξω
θα δούμε ξανά το φως του ήλιου.
Νιώθω ένα μυστήριο να πλανιέται στο χώρο
τότε κατάλαβα η ελπίδα είπε ότι τελείωσε
αλλά εγώ δεν θα την αφήσω να φύγει
κάντε και εσείς τα ίδια
10.1.2021
Καπίρη Μαρία Γ3
Ζωντανή στους αιώνες
ποτισμένη με αίμα
τύλιξε τους ανδρείους
που πάτησαν στον τόπο μας
Μέσα από τα δάκρυα γυναικών
και από τις φλόγες των μαχών
βγήκε καπνισμένη, λαβωμένη
αγέρωχη όπως πάντα
Βαμμένη με το βαθύ μπλε
της θάλασσας και του ουρανού
με το λευκό των κυμάτων
και σύμβολο πίστης Θεού
Διακόσια χρόνια μετά
σε κάθε γωνιά του κόσμου
ταξιδεύει το μήνυμα του ελληνισμού
αγώνας, ελευθερία, ανεξαρτησία
