Γιώργος Μπιλικαΐδης
«Ο μικρός Έλληνας» από τον Βασίλη Αλεξάκη
Το βιβλίο αυτό μού δόθηκε πριν την έναρξη της δεύτερης καραντίνας από τον Καθηγητή Λογοτεχνίας μου. Ανυπομονούσα πολύ να το διαβάσω, καθώς πίστευα πως θα ήταν κάτι μοναδικό. Πρέπει να αναφέρω πως έχω μια περίεργη σχέση με τα λογοτεχνικά βιβλία, διότι είναι δύσκολο να βρω κάποιο που θα με ελκύσει εύκολα. Και όμως, αυτό το βιβλίο τα κατάφερε.
Λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη της καραντίνας, ξεκίνησα να διαβάζω. Το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίασε ήταν ο ιδιαίτερος, πλούσιος και αναλυτικός λόγος του συγγραφέα. Ανάλυε γεγονότα χρησιμοποιώντας πολλά εκφραστικά μέσα, κάτι που, προσωπικά, μου άρεσε. Πολύ ωραίο θεώρησα ακόμη το γεγονός πως ο συγγραφέας δεν φοβόταν να χρησιμοποιήσει κάποιες ίσως ακατάλληλες λέξεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καταλάβω πως το βιβλίο αυτό προοριζόταν για, κυρίως, παιδιά στην ηλικία μου.
Τα κύρια θέματα του βιβλίου ήταν: Αρχικά, η καταβύθιση στην αυλή της Καλλιθέας, παρέα με τους γονείς, τον αδελφό, τους φίλους, τις πρώτες αγάπες. Το δεύτερο έχει να κάνει με ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας, το οποίο στέλνει τον συγγραφέα σε ένα ξενοδοχείο στον Κήπο του Λουξεμβούργου, μια που είναι αδύνατον να ανεβοκατεβαίνει πέντε ορόφους, αφού η πολυκατοικία του δεν διαθέτει ασανσέρ. Ξεκινώντας λοιπόν από αυτό το γεγονός, άλλοτε διυλίζοντας αληθινά επεισόδια και άλλοτε ψευδόμενος ασύστολα, ο δημιουργός επιφυλάσσει στον αναγνώστη ένα σκοτσέζικο ντους: από δραματικά δάκρυα έως χιούμορ μέχρι δακρύων. Παρουσιάζοντας δε ο συγγραφέας το βιβλίο του, αναφέρεται συχνά στο τι είναι πραγματικό και τι όχι, προκειμένου οι χρήστες να έχουν ευκολότερη πρόσβαση στο έργο του και παράλληλα να λύνει γρίφους που φαίνονται άλυτοι. Επειδή όμως καθετί που γράφει ακολουθείται από τεράστια έρευνα, κριτικά βλέποντας το μυθιστόρημα είμαστε σίγουροι πως έστω και με τα δεκανίκια, σίγουρα κατέβηκε στους υπονόμους του Παρισιού, εκεί που ζούσαν οι «Άθλιοι», επιθυμώντας να έχει ακόμη μια τεράστια εμπειρία, καθοριστική στη ζωή του.
Επίσης, σε πολλά σημεία βλέπουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα του συγγραφέα σχετικά με την Γαλλική πρωτεύουσα, στην οποία μένει πάνω από σαράντα χρόνια. Τέλος, το μυθιστόρημα δανείζεται τον τίτλο του από τον ομώνυμο πίνακα του Ντελακρουά.
Ο αφηγητής είναι ομοδιηγητικός και αφηγείται άλλοτε στο α’ ενικό ή στο γ’ ενικό πρόσωπο ενικού. Είναι, επιπλέον, ο πρωταγωνιστής αυτού του μυθιστορήματος και το ύφος του είναι γλαφυρό, μεικτό σε κάποια σημεία και σκοτεινό, καθώς πολλές φορές κάποια πράγματα που αναφέρει ο συγγραφέας δεν τα καταλαβαίνουμε πλήρως. Φυσικά, μπορούμε να εντοπίσουμε και σημεία όπου το ύφος είναι καυστικό, ειρωνικό ή σαρκαστικό.
Συμπερασματικά, το μυθιστόρημα «Ο μικρός Έλληνας» του Βασίλη Αλεξάκη είναι ένα ιδιαίτερο, εντυπωσιακό και άξιο βιβλίο για όλες τις ηλικίες.
