ΝΕΕΣ ΦΩΝΕΣ
Λένα Μπίνη
Τα Μέσα… υπνωτισμού συνειδήσεων
Στο πέρασμα του χρόνου βλέπουμε ξεκάθαρα τη φθορά των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Σε ένα κόσμο όπου το κέρδος αποτελεί μοναδικό κίνητρο, τα μέσα, τα οποία ήταν κάποτε η φωνή του λαού και το όπλο του απέναντι στην εξουσία, έχουν στραφεί εναντίον του. Ιδιαίτερα στην εποχή της εικόνας, η παραπλάνηση αποτελεί καθημερινό κομμάτι της ζωής μας. Γι’ αυτό είναι σημαντικό ο καθένας ξεχωριστά να φροντίζει για μια αληθή και σφαιρική ενημέρωση, με σκοπό την αποφυγή εξαπάτησης.
Πολλοί συνδέουν την παθητική παρακολούθηση με την κατανόηση. Η συγκεκριμένη ανακρίβεια χαρακτηρίζεται απόλυτα από τη φράση «βλέπω δεν σημαίνει καταλαβαίνω» που επιχειρεί να επισημάνει την διαφορά των δύο εννοιών και να αφυπνίσει τους πολίτες. Η κατανόηση απαιτεί συγκέντρωση αλλά και αφιέρωση χρόνου και οδηγεί στην πλήρη αντίληψη ενός ζητήματος. Επιτυγχάνεται μέσω της μελέτης και προϋποθέτει καταβολή ορισμένης προσπάθειας. Αντίθετα η επιφανειακή παρατήρηση σε καμία περίπτωση δεν περιλαμβάνει την βαθύτερη κατανόηση του ζητήματος, απλά παραδέχεται την ύπαρξή του. Η ιδιαίτερη σχέση των δύο εννοιών τις καθιστά επιρρεπείς στις παρεξηγήσεις καθώς η γραμμή που τις χωρίζει είναι δύσκολα διακριτή από τους περισσότερους ανθρώπους. Βασιζόμενα σε αυτή την αδυναμία ερμηνείας των πληροφοριών, τα μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούν διάφορες τεχνικές πειθούς - εικόνες, ήχο, έντονα χρώματα - με σκοπό να εντυπωσιάσουν τον θεατή. Συνεπώς είναι απαραίτητο το άτομο να είναι συνειδητοποιημένο και να μην επαναπαύεται.
Η καθημερινή καλλιέργεια των γνώσεων μπορεί να υλοποιηθεί μέσω της δημιουργικής αμφισβήτησης και της απορίας. Όπως είναι γνωστό μάλιστα η περιέργεια είναι η αφετηρία όλων των μεγάλων ανακαλύψεων. Το κράτος μπορεί να ενθαρρύνει την εκπαίδευση, διεξάγοντας σεμινάρια και εκδηλώσεις για το σύνολο των πολιτών όπου θα έχουν την δυνατότητα να συμμετέχουν ανεξαρτήτως της κοινωνικής τους τάξης. Το εύρος των διαφορετικών ανθρώπων που θα παρευρίσκονται και η απόλυτη ελευθερία του λόγου είναι ιδανικές συνθήκες για εποικοδομητικές συζητήσεις που διευρύνουν τους ορίζοντες τους. Επιπλέον, χρέος του κράτους είναι να προστατέψει τους πολίτες από τέτοιου είδους χειραγώγηση θέτοντας συγκεκριμένα όρια. Χωρίς φυσικά να περνάει στα όρια της λογοκρισίας, σημαντικός είναι ο έλεγχος των κειμένων που πρόκειται να δημοσιευτούν ώστε να περιοριστούν οι αυθαιρεσίες των δημοσιογράφων. Πιο συγκεκριμένα να αποτρέπεται η ένταξη προσωπικών ιδεολογιών και να προτάσσεται η αντικειμενικότητα.
Ας σταματήσουμε πια να είμαστε έρμαια αδίστακτων κυνηγών. Απεγκλωβισμένοι από τα δίχτυα της εκμετάλλευσης περήφανα θα μπορούμε να πούμε ότι έχουμε δημιουργήσει μια λειτουργική, ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία.
