Μπιλικαΐδης Γιώργος
Τα μάτια του άνοιξαν σιγά σιγά. Κοίταξε το ρολόι του. Ήταν έξι το πρωί. Σηκώθηκε
από το κρεβάτι και αφότου ντύθηκε, βγήκε από την καμπίνα του. Κατευθύνθηκε
προς την πλώρη του πλοίου. Στο πλοίο επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Μονάχα το
κύμα ακουγόταν.
Μόλις έφτασε εκεί, κάθισε και κοιτούσε την θάλασσα. Πολλές σκέψεις διαπέρασαν
το μυαλό του εκείνη την στιγμή. Ένιωθε επιτέλους ευτυχισμένος. Περνούσε χρόνο
με τον εαυτό του, χωρίς να τον απασχολεί κάτι άλλο. Τα ζόρια και οι δυσκολίες που
είχε αντιμετωπίσει είχαν πλέον τελειώσει και η σκληρή δουλειά του είχε
ανταμειφθεί.
Θυμήθηκε ό,τι του είχαν πει. Θυμήθηκε εκείνους που τον μείωναν, που συνεχώς τον
ενοχλούσαν και τον κορόιδευαν. Αλλά θυμήθηκε και εκείνους που τον είχαν
υποστηρίξει, εκείνους που με το ένα πόδι στον τάφο, τον τραβούσαν πάνω.
Οι αναμνήσεις πέρασαν όλες μπροστά στα μάτια του. Καιρός ήταν να ξεκουραστεί,
να τα αφήσει όλα πίσω για λίγο καιρό. Καθώς έβγαινε ο ήλιος και μια νέα μέρα
ανέτελλε, μια πορεία βρισκόταν στο τέλος της και μια νέα ξεκινούσε.
