ΓΕΛ Λυκόβρυσης, Εκδήλωση για τη σύγχρονη λογοτεχνία

 

Εκδήλωση για τη Λογοτεχνία στη Λυκόβρυση στο πλαίσιο του άξονα Σχολείο - Κοινότητα 

Στα πλαίσια της διαμόρφωσης του άξονα σχολείο - κοινότητα, μία από τις δράσεις του ΓΕΛ  Λυκόβρυσης που επιλέχθηκε ήταν και η οργάνωση μιας εκδήλωσης για τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία στον χώρο του Πνευματικού Κέντρου της Λυκόβρυσης.

Το ιδιαίτερο στοιχείο αυτής της εκδήλωσης ήταν η προσέλκυση  νέων γενικώς συγγραφέων, συγχρόνων, οι οποίο θα μπορούσαν να μιλήσουν με τους μαθητές και τους γονείς και να τους εισάγουν στη σημασία της σύγχρονης λογοτεχνίας, τόσο της ανάγνωσης όσο και της γραφής. Η ιδέα της ανοικτής και απρόσκοπτης επικοινωνίας των συγγραφέων με τους μαθητές ήταν σημαντικό σημείο της εκδήλωσης. 

Έτσι στην εκδήλωση κλήθηκαν οι συγκεκριμένοι συγγραφείς για τους οποίους έγινε αναφορά στους ίδιους και το έργο τους από εκπαιδευτικούς του σχολείου. Ύστερα μαθητές διάβασαν αποσπάσματα από τα έργα τους. 

Στο τέλος οι ίδιοι οι συγγραφείς μίλησαν μεταξύ τους και συνομίλησαν με το κοινό στο οποίο παρέδωσαν αξιόλογες συμβουλές και σκέψεις για τη λογοτεχνία. Η ιδιαιτερότητα της παρουσίασης ήταν η συνομιλία των συγγραφέων μεταξύ τους και η διάδραση με τους μαθητές και κοινό. Αυτό άρεσε ιδιαίτερα στο κοινό, που αφού μιλώντας με τους συγγραφείς και δημιουργούς έλαβε αμεσότερα τα μηνύματα από την εκδήλωση και εκτίμησε το έργο του συγγραφέα. 

Στην αρχή αναλύθηκε η σημασία της εκδήλωσης η οποία επρόκειτο να  προβάλει τη λογοτεχνία ως αξία ζωής, ως εφόδιο ζωής, η οποία συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση του κόσμου και όχι ως ενός στενά φιλολογικού μαθήματος. 

Προβλήθηκε επίσης η έννοια της ανάγνωσης, του διαβάσματος και η σημασία του βιβλίου στη σημερινή εποχή για τους νέους ανθρώπους. 

Η σημασία της λογοτεχνίας στην εποχή μας πρέπει να αναστηλωθεί και να προβληθεί στο σχολείο. Οι διάφοροι άξονες της αξιολόγησης της σχολικής μονάδας θα έπρεπε να την συμπεριλαμβάνουν γιατί αυτή τονώνει του ενδιαφέρον για την ανάγνωση, το βιβλίο, το διάλογο και την επικοινωνία μεταξύ τω ανθρώπων.

Μιχάλης Πάτσης, Διευθυντής ΓΕΛ Λυκόβρυσης

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, αγαπητοί γονείς και μαθητές!

κ. Εκπαιδευτικοί!

 

Το Σχολείο μας, το ΓΕΛ Λυκόβρυσης, σε μια εποχή που υψώνονται πολλά ανθρωπιστικά σύννεφα πάνω από τη ζωή των νέων ανθρώπων όπως του σχολικού εκφοβισμού, της ενδοοικογενειακής βίας και της βίας στην γειτονιά και στην κοινωνία, μέσα στα πλαίσια της άκριτης εισβολής  της ψηφιακής τεχνολογίας του κινητού τηλεφώνου, της ινσταγκραμικής και φεϊσμπουκικής επικοινωνίας  επιδιώκει να κάνει μια πρόταση, να ξαναφέρει τη λογοτεχνία και το διάβασμα στην επικαιρότητα. Να υπενθυμίσει για τη σπουδαιότητα του βιβλίου, χθες μάλιστα γιορτάστηκε σε όλο τον κόσμο η διεθνής μέρα του βιβλίου,  και να προτείνει στους μαθητές του, στους γονείς και σε όλους όσους εμπλέκονται με το σχολείο την ανάγκη να επιστρέψουν στο διάβασμα, στο βιβλίο και στη λογοτεχνία.

 Το διάβασμα είναι μια σημαντική δεξιότητα για τον άνθρωπο, θα έλεγα ισόβαθμη της σκέψης και της διάνοιας, η οποία αν αφομοιωθεί σε μικρή ηλικία χαρίζει στον ίδιον τον άνθρωπο πολλές ευκαιρίες και δυνατότητας εξέλιξης. Σήμερα μάλιστα γιατροί συνιστούν την ανάγνωση από μικρή ηλικία ως μέτρο εύρωστης πνευματικής ανάπτυξης του παιδιού,  ως μέτρο προστασίας από πολλές ασθένειες.   Το βιβλίο είναι μοναδικό επίτευγμα του ανθρώπου, εκεί περιέχονται συγκεντρωμένες οι γνώσεις σε έναν τομέα ή οι σκέψεις ενός συγγραφέα ή ενός ποιητή ή ακόμα οι απόψεις πολλών ανθρώπων για πολλά πράγματα.  Αν μπορέσουμε να διαβάσουμε ως το τέλος ένα καλό βιβλίο αναπτύσσουμε τη σκέψη μας και την προσωπικότητα μας. Μπορούμε να οδηγούμε με γνώση και βεβαιότητα τον εαυτό μας σε ασφαλή μονοπάτια. Για εμάς τους δασκάλους αποτελεί σημαντικό μέτρο αντιμετώπισης πολλών προβλημάτων και αν σήμερα στα σχολεία δεν διαβάζουν όσο θα θέλαμε, το διάβασμα και το βιβλίο αποτελεί την εν δυνάμει προοπτική του σχολείου.

 

Η λογοτεχνία για την οποία θα μιλήσουμε σήμερα δίνει πολλά στον άνθρωπο. Του δίνει παρηγοριά και ελπίδα πως δεν είναι μόνος στη γη και πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ιδιος τα αντιμετωπίζουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Εκεί μαθαίνουμε για τη ζωή χιλιάδων άλλων ανθρώπων, γνωστών και διάσημων όπως της Ανδρομάχης, του Νεοπτόλεμου, του Πέργαμου και της Πρόκνης, ή άγνωστων και καθημερινών, διπλανών ανθρώπων του Βαγγέλη Βολοβότση, του κύριου Πέτρου, της Ελενίτσας, του Τέως, του Σαββατιανού,  για να αναφερθώ σε ήρωες των συγγραφέων της δικής μας λογοτεχνικής συνάντησης. Σκύβουμε στα προβλήματά τους και εμπλουτίζουμε τον εαυτό μας με τη γνώση της ζωής τους. Αυτό δεν μας δίνει μόνο κουράγιο για τα προβλήματα της ζωής μας, αλλά και το πιο σημαντικό μας προσφέρει τη δυνατότητα να μελετήσουμε καλύτερα εμάς τους ίδιους, να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και να δούμε τον εαυτό μας, την κοινωνία μας, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας.

 

Όμως η λογοτεχνία δεν δίνει συνταγές. Απευθύνεται στον ελεύθερο άνθρωπο, στον άνθρωπο που συνολικά θέλει να αναπτυχθεί και να γίνει καλύτερος.   Δεν υπάρχουν θαύματα από τη μια μέρα στην άλλη, όμως ο άνθρωπος που συνηθίζει να διαβάζει νιώθει στο χρόνο πιο ολοκληρωμένος, μια γεμάτος, κατανοεί καλύτερα την κοινωνία και τον πολιτισμό, τον ίδιο του τον εαυτό και τους άλλους δίπλα στη δουλειά ή στην ξεκούραση.

 

Η λογοτεχνία ακόμα μάς μεταφέρει τον πολιτισμό μιας χώρας στον οποίον μετέχουν οι συγγραφείς, αλλά και όλοι οι άνθρωποι που παρουσιάζονται μέσα στο έργο τους. Οι άνθρωποι που διαβάζουν έχουν πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τα πράγματα, είναι οι μυημένοι του πολιτισμού και καταλαβαίνουν καλύτερα τα διαδραματιζόμενα στη χώρα. Η λογοτεχνία έχει εθνικά χαρακτηριστικά όπως έχει εδώ η λογοτεχνία του Καβανόζη ή είναι πιο ουδέτερη, δεν μετέχει της χώρας όπως το κείμενο του Χρυσού. Όμως στα καλά λογοτεχνικά κείμενα που διαβάζουμε παίρνουμε μια πλευρά της σημερινής εποχής. Έτσι το έργο του Ακρίβου δεν μπορεί να διαβαστεί μόνο σαν ένα ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά σαν ένα έργο που αναφέρεται στα σημερινά προβλήματα των γυναικών.

 

Οι συγγραφείς με το έργο τους μας προβληματίζουν, μεταφέρουν σκέψεις και απόψεις που μας τις παραχωρούν, εμείς τις σκεφτόμαστε, τις αποδεχόμαστε, ή τις απορρίπτουμε, συμφωνούμε ή αντιδιαλεγόμαστε, προβάλουμε αντιρρήσεις, έτσι αναπτυσσόμαστε και εξελισσόμαστε. 

 

Ακόμα  διαβάζοντας γνωριζόμαστε με τον ξεχωριστό άνθρωπο, το λογοτέχνη και   την έμπνευση του. Μαθαίνουμε τι είναι αυτό που κινεί την έμπνευσή του και γράφει αυτό το κείμενο που καλούμαστε να διαβάσουμε, άλλοτε ταυτιζόμαστε μαζί του, άλλοτε όχι. Και σήμερα οι συγγραφείς που έχουμε καλέσει θα μας μιλήσουν για τις σκέψεις και τον προβληματισμό τους. Επίσης ο ξεχωριστός τρόπος που γράφει ο καθένας αναπτύσσει τη διάνοιά μας, μας προβληματίζει και μας δημιουργεί ερωτήματα και αναμονές.

 

Η λογοτεχνία είναι το βιβλίο πάνω απ’ όλα. Θεωρούμε πως το βιβλίο θα πρέπει να ξαναμπεί στη ζωή των μαθητών. Θα ήταν ωραίο όπως τους βλέπουμε όλους με ένα κινητό στην αυλή του Σχολείου,  να τους βλέπουμε όλους και με ένα βιβλίο μαζί. Καταλαβαίνω πως η εικόνα τους κινεί το ενδιαφέρον ή ακόμα και να νέα από φίλους και γνωστούς, η περιέργεια για καθημερινά μικρά ή μεγάλα προβλήματα.  Όμως αν το κινητό εθίζει τον νέο στην εικόνα, του αποσπά το ενδιαφέρον με τη διαρκή αχαρακτήριστη περιέργεια, τον αποπροσανατολίζει, δεν του αναπτύσσει τη σκέψη, τον απομακρύνει από τους στόχους του, γιατί κατά τη διάρκεια του σχολείου ο νέος πρέπει να έχει γνωστικούς, κοινωνικούς και  πνευματικούς στόχους, το βιβλίο απεναντίας τον κρατά προσηλωμένο στον εαυτό του, στους στόχους και στην προσπάθειά του. Και όσο να φαίνεται δύσκολο να αντικαταστήσουν τον ψηφιακό κόσμο της εικόνας με τον κόσμο του βιβλίου, εμείς θα θέλαμε να βάλουν και το βιβλίο στη ζωή τους, κοντά στο κινητό ή στο τάμπλετ τους. Δεν θα το μετανιώσουν! Από το βιβλίο θα παίρνουν δύναμη, θα αναστοχάζονται κα θα αποκτούν δεξιότητες για να συνεχίσουν τη ζωή τους.  Το βιβλίο είναι ο πιστός και παντοτινός σύντροφος του ανθρώπου.

 

Κουτρούλη, Έλενα

Ο συγγραφέας Νίκος Χρυσός

   Ο Νίκος Χρυσός γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα. Φοίτησε στο Βιολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο τμήμα Σκηνοθεσίας της Σχολής Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα ‘’Το μυστικό της τελευταίας σελίδας ( εκδ. Καστανιώτη ,2009) και ‘’Καινούργια μέρα’’ ( εκδ. Καστανιώτη, 2018). Διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικούς τόμους. Για το μυθιστόρημα ‘’Καινούργια μέρα’’ τιμήθηκε με το βραβείο της Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUPL), με το Βραβείο Πεζογραφίας του περιοδικού ‘’Κλεψύδρα’’, αλλά και με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο που προάγει τον διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα.

     Ο Νίκος Χρυσός παρουσιάζει τους απόκληρους των κοινωνικών συστημάτων , τους αποδέκτες της πολιτικής και οικονομικής κυνικότητας, τους άστεγους. Ωστόσο, αν περιοριζόταν στις ζωές των αστέγων, θα έχανε το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Αντίθετα, παρουσιάζει την ιστορία καθενός εξηγώντας πού γεννήθηκε, ποιες κοινωνικές και οικονομικές  συνθήκες τον οδήγησαν ώστε να μείνει άστεγος. Μέσα στις πολλαπλές σελίδες ο συγγραφέας θέτει ένα πλήθος ζητημάτων από αυτά που απασχολούν τη κοινωνία και, όπως προδιαγράφεται, θα απασχολήσουν και τις μελλοντικές. Οι ήρωες του βιβλίου είναι χαρακτήρες που αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση από το κοινωνικό κατεστημένο, που δέχονται την αδιαφορία και την απαξίωση. Είναι οι κοινωνικά περιθωριοποιημένοι.

   Το μεγάλο του μυθιστόρημα ‘’Καινούργια μέρα’’, αποτελεί ένα μωσαϊκό  αφηγήσεων για τη ζωή των ηρώων του. Αυτοί είναι ανέστιοι , άνθρωποι που ζουν στον δρόμο , άνθρωποι από άλλες πατρίδες που ζουν στην προσφυγιά και στη μετανάστευση , βιώνουν τη σκληρή ζωή των άφιλων και αφιλόξενων πατρίδων. Η ζωή τους είναι σκληρή ,αναπτύσσεται μέσα στην εχθρότητα και τη σκληρότητα. Οι άνθρωποι στο έργο του Χρυσού παλεύουν να αναδείξουν την ανθρωπιά τους , αλλά πάντα αυτή η ενανθρώπιση ματαιώνεται.

   Ας δούμε τους ήρωες. Ο Τέως ( από το Ματθαίος), ο Μαρκόνης (εκ του Μάρκου), ο Λάκυ(εκ του Λουκά), ο Γιάννης( εκ του Ιωάννη), αποτελούν τέσσερις βασικές αφηγηματικές φωνές του βιβλίου. Ο Τέως μετά την επίμονη προτροπή του πατέρα του γίνεται υφασματέμπορος, αλλά γρήγορα καταλήγει βουτηγμένος στα χρέη. Ο Λάκυ έρχεται από τη Ρουμανία και καθημερινά έρχεται αντιμέτωπος με την πείνα. Ο Μάρκος πρώην ναυτικός, ξεμπαρκάρει και αποφασίζει να μείνει άστεγος. Ο Γιάννης ενώ είναι φοιτητής μπλέκεται με ναρκωτικά, φυλακίζεται, αλλά μετά η ζωή του αλλάζει. Ο Σεβαστιανός , που αποκτά τη μορφή του Ιησού, είναι ένας φωτισμένος άνθρωπος που τον καίνε ζωντανό . Ο Παύλος , ένας από τους δολοφόνους του Σεβαστιανού, μετά τον θάνατο της μητέρας του, μαγνητοφωνεί τους αστέγους για να μάθει περισσότερα για το θύμα του.

   Ο τόπος που διαδραματίζονται τα γεγονότα είναι το Λιμάνι, οποιοδήποτε λιμάνι, οποιασδήποτε πόλης. Ένα αμαξοστάσιο παλιών λεωφορείων μετουσιώνεται πρόχειρα σε στέγη των προσφύγων. Τα προβλήματα που θίγει ο συγγραφέας δεν έχουν τοπικό χαρακτήρα. Ο συγγραφέας αποφεύγει τις συγγραφικές νόρμες. Οι φωνές εναλλάσσονται, οι αφηγήσεις εναλλάσσονται σε έναν κόσμο που τον χαρακτηρίζει η διαφορετικότητα.

   Πέρα από το περιεχόμενο, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν η γλώσσα, το ύφος και οι αφηγηματικές τεχνικές. Η τριτοπρόσωπη αφήγηση γίνεται πρωτοπρόσωπη, η γλώσσα προσαρμόζεται με την αφήγηση. Είναι ωστόσο βέβαιο, ότι το βιβλίο λειτουργεί σε πολλά επίπεδα και επιδέχεται πολλές αναγνώσεις. Είναι συμβολικό, υπαρξιακό, ένα βιβλίο ευαισθητοποίησης για τις περιθωριοποιημένες ομάδες .

   Ο τίτλος του βιβλίου ‘’Καινούργια μέρα’’ δηλώνει την αισιόδοξη ματιά του συγγραφέα αλλά και την καινοτομία του στον τρόπο γραφής. Το έργο  αυτό είναι πραγματικά εξαιρετικό γιατί περικλείει πολυετή προσπάθεια του συγγραφέα να δαμάσει το αφηγηματικό και γλωσσικό του υλικό , με σκοπό να δώσει ένα νέο αποτέλεσμα.

   Ο αναγνώστης δεν κουράζεται, αντίθετα, η έντονη εικονοπλαστική γραφή του συγγραφέα κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του. Πλάθονται εικόνες μοναδικής ζωντάνιας και μάλιστα σε τέτοια αλληλουχία ώστε να δημιουργείται στον αναγνώστη η εντύπωση ότι παρακολουθεί κινηματογραφική ταινία. Σε κάθε περίπτωση, αποτελεί ένα μυθιστόρημα  που με άψογο πεζογραφικό τρόπο πλάθεται ένας ολόκληρος κόσμος μέσα στον οποίο αβίαστα περιπλανιέται ο αναγνώστης.

    Ο Νίκος Χρυσός ασχολείται με το διήγημα και συχνά εμφανίζει διηγήματά του  σε περιοδικά και συλλογές, τα οποία φροντίζει ιδιαίτερα. Είναι ιδιαίτερα προσεκτικός με τη ζωή των συγγραφέων που διαβάζει και μελετά, όπως τον Καζαντζάκη, αλλά και τον Σινόπουλο ή τον Σαραντάρη.

Ανήκει στο Διοικητικό Συμβούλιο της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη.

 

Μιχάλης Πάτσης

Ο συγγραφέας Κώστας

 Καβανόζης

 O Κώστας Καβανόζης εμφανίστηκε στα γράμματα το 2004 με τη συλλογή «Χοιρινό λάχανο», μια συλλογή από τρία μεγάλα διηγήματα τα οποία έδειχναν στον αναγνώστη ένα ιδιαίτερο πρόσωπο στην πεζογραφία. Από τότε έχει εκδώσει αρκετά έργα, μεταξύ αυτών τη συλλογή διηγημάτων «Όλο το φως απ’ τα φεγγάρια» και το μυθιστόρημα «Τυχερό».

Τι διακρίνει το  συγγραφέα  Καβανόζη;

1.     Ο πειραματισμός στην αφήγηση. Άλλοτε αφηγείται πολύ γρήγορα, άλλοτε αργά, άλλοτε με τεχνάσματα αποσπά την προσοχή του αναγνώστη. Ο τρόπος που αφηγείται μοιάζει με ένα αγώνισμα, περικλείει αρκετά εμπόδια και δυσκολίες, αποτελεί ένα αγώνα ανωμάλου δρόμου που σκοπό έχει να προσελκύσει την προσοχή του αναγνώστη στο βιβλίο του. Ο συγγραφέας από το πρώτο του βιβλίο συνεχίζει με αυτόν τον τρόπο, να συγκεντρώνει την προσοχή του αναγνώστη στο κείμενο.  Στα τελευταία έργα του, μετά το μυθιστόρημα «Τυχερό» στρέφεται στον καθημερινό ρεαλισμό, στον ρεαλισμό της καθημερινής ζωής με το να χρησιμοποιεί στην αφήγησή του έγγραφα, ντοκουμέντα, απομαγνητοφωνημές συνομιλίες για να προσδώσει στο έργο του ακρίβεια ίσως. Όμως και σε αυτή την ενέργεια ο συγγραφέας πειραματίζεται προσπαθώντας να αφαιρέσει τη φαντασία από την αφήγηση, τουλάχιστον δείχνει να την βάζει στην άκρη. Προσωπικά εμένα αυτή η επιλογή  σε μεγάλο βαθμό μου θυμίζει μυθιστορήματα συγγραφέων του Παραλόγου, όπως του Μπέκετ, ιδιαίτερα το «Μαλόι». Άλλοτε πάλι ρέπει στον ποιητικό λόγο.

2.     Οι ιστορίες που αφηγείται σε γενικές γραμμές αποκαλύπτουν τραυματικές εμπειρίες του σύγχρονου ανθρώπου, η αποξένωση, ο χωρισμός, ο εμφύλιος, οι ενδοοικογενειακές αντιθέσεις. Εμπειρίες που ίσως δεν έχουν νιώσει όλοι οι άνθρωποι η δεν έχουν σκεφτεί αλλά που υπάρχουν σαν μια ξεχωριστή στιγμή μιας παράξενης και άφιλης σκέψης στην σημερινή ζωή. Το σημαίνει τραύμα; Σημαίνει ένα αρνητικό συναίσθημα που έχει ο άνθρωπος για κάποιο φιλικό του πρόσωπο, για κάποιον με τον οποίον πριν είναι μια εξαίρετη σχέση.

3.     Τα διηγήματά του εντάσσονται στο μεταμοντερνισμό και για να πούμε την αλήθεια σε πολλά θυμίζουν το λόγο των εφήβων της εποχής μας, όπως και  το κίνημα του παραλόγου. Δύο φαινόμενα που αν και είναι σύγχρονα είναι πολύ παλιά. «Η παράνοια και το παραληρηµατικό κλίµα δεν σταµατούν όταν τα διηγήµατα του Καβανόζη µετακινούνται από τον αστικό χώρο στο περιβάλλον της επαρχίας και της υπαίθρου» γράφεται κάπου για τον συγγραφέα. Δεν είναι παράνοια είναι παράλογο, μια άλλη οπτική της πραγματικότητας η οποία δεν είναι τόσο διαδεδομένη, όμως ο παραληρηματικός τρόπος γραφής τον συνοδεύει. Στα διηγήματα της συλλογής «Όλο το φως απ’ τα φεγγάρια», μια συλλογή που εκτυλίσσεται σε αγροτικές περιοχές, ο συγγραφέας   πειραματίζεται σε πιο απλές πρωτότυπες αφηγήσεις.

9

4.     Η συλλογή περιέχει πολλές σκηνές ασυνήθιστες, μοναδικές.  « Γιαγιάδες ετοιµάζονται να αποκεφαλίσουν κλεφτοκοτάδες χωρίς να είναι σε θέση να βγάλουν τα θύµατά τους από την έκσταση στην οποία έχουν περιέλθει («Τριάντα εφτά και µισό ακριβώς»), ένας παππούς και ένας εγγονός προσπαθούν να κάνουν καλά τον καλικάντζαρο γάτο τους («∆ώδεκα µέρες»), ένας πλανόδιος κουλουρτζής στοιχειώνει τον βίο µιας καθώς πρέπει οικογένειας («Ολα τα λάφια»), ένα ζευγάρι γερόντων ψάχνει να βρει ποιος από τους δίδυµους γιους του είναι νεκρός µετά το αδελφοκτόνο φονικό («Στρατιώτης πεζικού») και ένας φωτοσυλλέκτης µαζεύει υπό την ευλογηµένη επίδραση της σελήνης µεγάλα αποθέµατα ζωικής ενέργειας («Ολο το φως απ’ τα φεγγάρια»)». 

Καταλαβαίνουμε πως στα διηγήματά του υπάρχει αυτή η στρατηγική των  ανθρώπων της εποχής μας που μπορούν να σκεφτούν τις πιο παράλογες και πιο ανακόλουθες σκέψεις για να δραπετεύσευν από την πραγματικότητα. Το παραμύθι και ο σύγχρονος μύθος ως στοιχεία αποτελούν στοιχεία του λόγου του. 

 

5.     Το τελευταίο του βιβλίο αναφέρεται στην αφήγηση ονομάζεται «Μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας». «Στο μυθιστόρημα τεκμηρίων, το μυθιστόρημα που χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη του ή και αποκλειστικά την πραγματικότητα, είναι επικεντρωμένη η μονογραφία του Κώστα  Καβανόζη Μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας. Το μυθιστόρημα τεκμηρίων και η λογοτεχνικότητα του αναφορικού λόγου. Ο Καβανόζης (δημιουργός των μυθιστορημάτων Το χαρτόκουτο, 2015, και Τυχερό, 2017, και των συλλογών διηγημάτων Όλο το φως απ’ τα φεγγάρια, 2011 και Τζάμπα η παράταση, 2020) ήδη από το εισαγωγικό κεφάλαιο τονίζει ότι «το θέμα μας έγκειται στο γεγονός ότι ο συγγραφέας ενός μυθιστορήματος τεκμηρίων καλείται από τη μια να διατηρήσει αναλλοίωτα τα αυθεντικά στοιχεία της πραγματικότητας μέσα στις λέξεις –δικές του ή ξένες– που θα επιλέξει για να τα “κουβεντιάσει” […] και από την άλλη να τα υπερβεί χωρίς άλλη βοήθεια παρά μόνο με τις δυνατότητες τις οποίες οι λέξεις αυτές προσφέρουν αντιβαίνοντας ενδεχομένως προς την ίδια τη φύση τους, αφού μέσα από το ρητό τους, αποδιδόμενο από το κείμενο, νόημα φιλοδοξούν […] να οδηγήσουν στο άρρητο» (σ. 20-21)».   

Με το βιβλίο αυτό ο συγγραφέας προσπαθεί να ορίσει τα διάφορα είδη μυθιστορημάτων που γράφονται και που έχουν αναφορά στην πραγματικότητα. Αποτελεί ένα ερευνητικό έργο που μας αποκαλύπτει μια άλλη πλευρά του και ειδικά την μελετητική και θεωρητική.