ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ ΘΡΑΝΙΑ 1

ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ:2018-19        ΕΚΔΟΣΗ:2^Η           ΤΕΥΧΟΣ:1^Ο

ΤΑ ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ ΘΡΑΝΙΑ

ΠΟΛΕΜΟΣ – ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ – ΕΙΡΗΝΗ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ του 6^ου Γυμνασίου Νέας Ιωνίας. Διευθύνεται από συντακτική ομάδα.

Αγαπητοί Αναγνώστες,

Αρχικά θα θέλαμε να αναφερθούμε στην εφημερίδα του σχολείου μας, η απορία γράφτηκε με θέμα την ειρήνη και τον πόλεμο και συγκεκριμένα αναφέρεται στις αρνητικές επιπτώσεις του πολέμου, όπως η προσφυγιά, αλλά και κατ’ επέκταση στο θέμα πόλεμος, καθώς επίσης στην ειρήνη και στις θετικές της επιδράσεις. Έτσι, η εφημερίδα αποτελεί αστείρευτη πηγή γνώσεων για το συγκεκριμένο θέμα μέσα από ποιήματα και των μαθητών. Κατά πρώτο λόγο, η παρούσα ποιητική εφημερίδα είναι φορέας ενημέρωσης, καθώς και ένα πολιτιστικό αγαθό, ένα πνευματικό δημιούργημα των μαθητών με μορφωτικά ερεθίσματα που θέτει σε εγρήγορση το πνεύμα και διευρύνει τους νοητικούς ορίζοντες των αναγνωστών για το επίκαιρο θέμα της ειρήνης και του πολέμου. Επιπλέον, δημιουργεί προβληματισμούς στους αναγνώστες και οξύνει την κριτική τους ικανότητα. Αναβαθμίζει, τέλος, το γνωστικό επίπεδο του κοινού, μεσώ των σελίδων που είναι φορείς διαχρονικών αξίων, από την οπτική γωνιά νεαρών μαθητών.

Με εκτίμηση ,

Η Συντακτική Ομάδα  

Καταστρέφουμε το Θεό μας για το τίποτα

Το ανθρώπινο όν είναι το πιο παράλογο είδος. Λατρεύει ένα αόρατο θεό και καταστρέφει μια ορατή φύση, χωρίς να συνειδητοποιεί  ότι η φύση που καταστρέφει είναι ο Θεός που λατρεύει. Η αιτία;  Η επιθυμία του ανθρώπου να κατακτήσει αυτό που θέλει και εν τέλει να ξεσπάσει πόλεμος. Ο Θεός μάς έφερε σίγουρα στον κόσμο για κάποιον σκοπό, αλλά όχι για να δημιουργούμε όπλα, εξαιτίας των οποίων λιγοστεύουμε ως όντα. Με τις καταστροφές, που προκαλούνται, χωριά γίνονται ερείπια, ένα νησί «στάχτης». Σκοτώσαμε ένα κομμάτι του Θεού μας χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Συχνά ξεσπάνε πόλεμοι, είτε λόγω κάποιας άσχημης οικονομικής κατάστασης, είτε λόγω κάποιας διαφωνίας μεταξύ των λαών. Αξίζει όμως πραγματικά εξαιτίας μερικών προβλημάτων να δημιουργούνται περισσότερα. Αξίζει να πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι; Όπως  σύμφωνα με την Ευριπίδη οι Έλληνες και οι Τρώες πολεμούσαν για ένα είδωλο της Ελένης, έτσι και πολλά κράτη πολεμάνε χωρίς κάποιον πραγματικό λόγο, ένα τίποτα, δημιουργώντας διαχρονικά προβλήματα.

Μάριος Χατζηευφραιμίδης

Γυαλί χρωματιστό

Θλιβερό τοπίο.

Γωνιές ακατοίκητες με ζωή να πηγάζει

απ’ ένα άδειο βαρέλι.

Στην άκρη της ασφάλτου μια γυαλάδα,

μια απροσδιόριστη γυαλάδα

αντανακλά στο μέτωπο των χρωμάτων

Ο ήλιος δειλιάζει να φανεί, πέφτει σε άλλα μάτια

πλέκοντας το υφαντό της νυκτός.

Θλιβερό τοπίο.

Το γυαλί πια δεν αντανακλά, μένει

ένα κομμάτι απροσδιόριστο,

Ραγίζει και φθείρει την άσφαλτο.

Το γυαλί που έβαφε τα μοναχικά σακάκια,

ένα κομμάτι τζαμιού με χάρη, ένα άδικο ρουά ματ.

Εύα Κουρμούση

Ποίημα για τον πόλεμο

Σκληρός είναι ο πόλεμος,

βαθιές οι πληγές.

Ολόγυρα μας, πληγωμένες

ανθρώπινες ψυχές.

Ο πόνος γύρω μας

και η καταστροφή,

κάνει την ελπίδα

σιγά σιγά να αιμορραγεί.

Γυναίκες, άντρες και παιδιά

τρέχουν να σωθούν,

στο τέλος όμως όλοι

τον μαυροφορεμένο

Χάρο συναντούν.

Κολυμπώντας μέσα

στο αίμα και πλάι

στα νεκρά κορμιά,

μια στάλα αίματος,

σαν δάκρυ απ’

τα μάτια μου

κυλά.

Την μύτη μου

περιβάλλει μια

πικρή οσμή –

του θανάτου είναι

η ψυχρή αναπνοή.

Δέσποινα Παπαθανασοπούλου

 Ειρήνη

Πάει, πέταξε μακριά.

Η Ειρήνη έφυγε μακριά.

Βαθιά στην καρδιά μας ριζωμένη

μπλέχτηκε σ’ άλλη στοίχιση,

περικυκλώθηκε και έσβησε.

Η Ειρήνη μας ζει στις ψυχές μας.

Φωλιάζει εκεί για χρόνια.

Και όμως κάνεις δεν την ελευθερώνει.

Όσο και πολύ να το επιθυμεί.

Γιατί η Ειρήνη πρέπει να ζει!

Διότι άμα η Ειρήνη ζει,

ζουν χιλιάδες άνθρωποι

και η γαλήνη και η ηρεμία επικρατεί

και η χαρά θα επικρατήσει,

αυτή είναι η μια προοπτική.

Έλσα Σεχάι

 Μην Ξεχνάς

Η Ειρήνη είναι ελπίδα.

Και η ελπίδα είναι ζωή.

Ξεχνώντας όσα περάσαμε δεν μπορούμε να συνεχίζουμε μαζί.

Ξεπερνώντας τις αναμνήσεις

και τα συναισθήματα μας,

ξεχνώντας όσα ζήσαμε μαζί

πρέπει να συνεχίσουμε χωριστά,

και να αντέξουμε σαν παιδιά,

Χαρωπά με αγάπη και γερά,

μήπως όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε;

Να μην αφήσουμε τους εαυτούς μας,

στον κόσμο της αφέλειας. Αλλά αν βυθιστείς

στην αυτογνωσία, μήπως απελπιστείς;

Καλύτερα να αγνοείς αυτό που δεν μπορείς να εξηγείς.

Δεν είναι όλα λογική.

Πρέπει να σκέφτεσαι λογικά!

Να αναγνωρίσεις τις αξίες και τις αρετές σου.

Και γενικά τον εαυτό σου.

Ιουλία Γεωργία Ζώη

 Ο Πόλεμος δεν έχει Ιερά

Κοιτάζοντας τον άδειο δρόμο

αντικρίζω δύο πράγματα

το ένα με κέρατα μακριά και τ άλλο σαν αγιασμένο.

Ποιος είναι όμως ο ορισμός του ιερού;

Η συνείδηση του ανθρώπινου μυαλού ή

η σκέψη του κόσμου αυτού; Αυτοκαταστροφική;

Το ιερό σημαίνει μόνο ένα πράγμα

ή ίσως περισσότερα;

Πάντως δεν είμαι σίγουρος.

Ο πόλεμος δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο.

Σ αυτόν πηγάζει μόνο μια λίμνη,

η λίμνη του θανάτου

Γιατί να μην εξατμιστεί αυτό;

Να πηγάζει από τα βάθη του ένα ποτάμι ελπίδας,

που χωρίς τέλος

χωρίς σταματημό,

να υστερεί της ελπίδας.

Μαρία Σιμιτζόγλου

 Αυτή η λέξη της μετανάστευσης

Ένας ψίθυρος ρίχνει δυο-τρεις στοχασμούς γύρω απ’ την ένδοξη πραγματικότητα.

Το χέρι λειτουργεί αυτόνομα, χαϊδεύει και λερώνει

Τα μπατζάκια των περαστικών.

Μια οσμή γκαζιού και κίτρινης λαδομπογιάς.

Τα ρίγη μπουκώνουν βουλώνοντας το στόμα.

Το δάκρυ κυλά και τσιμπά τις χορδές, παίζοντας την ίδια μελωδία.

Το δάκρυ που διωγμένο στους δρόμους ντύνει τις ώρες,

Αυτό που έγινε νομάς και στέγνωσε άγραφτο.

Και σύ γαντζωμένος σ ΄ένα σαπιοκάραβο.

Κοιτάς πίσω τα κακοτράχαλα σπίτια.

Γιατί μουρμουρίζεις;

Ένα κεφάλι μες τα κύματα νεύει προς τα ‘κει,

δίπλα, γέροι παίζουν με το μπεγλέρι και κλαίνε τη μοίρα τους.

Ο θάνατος πιάνει τόπο.

Μην κοιτάς τα χείλια που τυλίχτηκαν στο νερό χωρίς ανάσα,

με το κεφάλι σου κυρτό κούρδιζε το ρολόι των σταματημένων ωρών.

Ξοπίσω μια γριά να ξεβράζεται στην ακτή, άλλη μία σκάρτη μέρα.

Τι θ’ απογίνεις;

Ακούς το παιδί με τη φυσαρμόνικα χωρίς τον ήχο.

Κάθεσαι σε μια γωνιά και λαχανιάζεις, μετράς την άμμο.

Οι δρόμοι χωρίς σταθμούς και τρένα.

Βλέπεις άλλον ήλιο, το δάκρυ πια εξατμίζεται.

Από πίσω η μάνα παραφυλά, περιμένοντας το επόμενο κύμα της.

Όλα, λες και έστριψες σε κάνα παράδρομο, σε έναν κόσμο αντίστροφης στοίχισης.

Πιο σκοτεινό και απ’ την αυγή που σ’ τη φύλαγε.

Εύα Κουρμούση

                                      

Η Βία δεν σου πάει Ειρήνη

Η βία δεν σου πάει Ειρήνη.

Εσύ πάντα στολίζεται από λουλούδια ανθισμένα.

Η βία είναι αντίθετη με εσένα.

Η ομορφιά σου πηγάζει από την ψυχή σου.

Η Ειρήνη είναι ένας ανθισμένος και καταπράσινος κήπος.

Η βία μας κατασπαράζει και μας σωριάζει.

Γιατί η βία να καταπονεί την Ειρήνη;

Θα επικρατήσει άραγε η μανία του πολέμου;

Η τελικώς θα καταφέρει να ξεφύγει;

Γιατί πρέπει να την κρατήσεις,

να την κρατήσεις στην καρδιά σου,

χωρίς να φύγει μακριά σου,

γιατί αν φύγει, όλα τελείωσαν

και όλα στην ψυχή σου θα λιώσουν.

Κατερίνα Λιαποδημήτρη

 Ο Πόλεμος καραδοκεί

Ξημέρωσε μια νέα μέρα

με νέο αέρα

μια καινούργια ελπίδα

και το φως μας αντανακλά

Δίπλα η Ειρήνη βγάζει φτερά

και μαδά

και ο πόλεμος καραδοκεί

κοίτα από ψηλά

και τη διασπορά

που από τις σκοτεινές

ψυχές πολεμιστών βογκά

και θέλει να ελευθερωθεί

μα δεν μπορεί.  Την κρατά, φωνάζει βοήθεια.

Κάνεις δεν την ακούει.

Και όλοι την αγνοούν.

Την αφήνουν πίσω και επικρατούν.

Μάριος Χατζηευφραιμίδης

 Η Προσωποποίηση της Ειρήνης

Ειρήνη είναι μια κοπέλα ντυμένη στα λευκά

Η βία είναι ένας άντρας ξυλάρμενος με μαύρα

Σε αυτήν την υπόθεση η Ειρήνη είναι καλή και η βία είναι κακή

Μας χαμογελά από μακριά σαν ο ήλιος που μας φωτίζει καθημερινά

Ποιος την ξέντυσε και έπλασε νέο σώμα;

Ένα σώμα χαρακωμένο από τα δεινά της μάχης,

που κάνεις δεν αποδοκιμάζει

τη διαφορετικότητα της πόλης.

Την πλήγωσαν και την ξέσκισαν

Γιατί,

γιατί δεν ξέρουν την αξία της

δεν ξέρουν τι σημαίνει το όνομα της,

δεν ξέρουν τη σιλουέτα της,

δεν έχουνε ακούσει την φωνή της.

Δέσποινα Παπαθανασοπούλου

Η Ειρήνη των Παιδιών

Έξω έχει κρύο,

αλλά στην ψυχή μου ζέστη.

Χαρά μες τη ζωή,

ελπίδα να θρέψει

μέσα μου βαθιά.

Πηγάζει η Ειρήνη

βαθιά μια μαχαιριά

να ριζώνει στα παλιά

με τα παιδιά να αναζητούν δικαιοσύνη

και να ελπίζουν για καλύτερη ζωή

και να αγωνιστούν αν οι ελπίδες τους πραγματοποιηθούν.

Να φωνάζουν να τους ακούσουν, να τους δώσουν σημασία.

Οι φωνές τους τρικυμία.

Λες να υπάρξει ελευθέρια;

Η ελευθερία είναι βαριά κουβέντα

ίσως το βάρος της να σημαίνει σκλαβιά.

Άγγελος Χατζηγεωργίου

Τι σημαίνει Ειρήνη

Ειρήνη.

Μια λέξη που σημαίνει χίλιες λέξεις,

μια λέξη που πάντα έχεις στο μυαλό σου

και πολύ την αναζητάς

ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις.

Βασίλης Καλέτσιος

Άδικα

Άδικα ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται ευφυές ον. 

Γιατί αν ήταν ο κόσμος μας δεν θα ήταν έτσι. 

Αλλά μην κατηγορείτε την κοινωνία. 

Είμαστε οι κοινωνία. 

Αλλά ούτε τον Θεό. 

Γιατί ο Θεός μας έδωσε ελευθερία 

και εμείς την καταχραστήκαμε. 

Θέλουμε ανεξαρτησία

όταν οι αδύνατοι εξαρτιούνται από εμάς

τους στερήσαμε την δικιά τους ελευθερία 

Τώρα τους βοηθάμε φαινομενικά 

και αυτοί ξεχνούν το παρελθόν, 

όπως όλοι μας ξεχάσαμε. 

Μας σβήσανε την μνήμη 

βομβαρδίζοντας μας 

με πλαστές μεγαλόψυχες ενέργειες. 

Εμείς τους πιστέψαμε και τους πιστεύουμε. 

Μπορεί και να χάθηκε η λογική μας. 

Ίσως να μην χάθηκε 

Ίσως να την πουλήσαμε

Ή μήπως την αγοράσαμε. 

Μάλλον εμείς παραπλανηθήκαμε 

Από το γλυκό δηλητήριο του υπερκαταναλωτισμού

Χωρίς σταματημό 

Διψάμε για περισσότερα 

Περιμένουμε την στιγμή που θα στερέψουμε

Και θα ξαναστήσουμε τον κόσμο μας

Ελπίζω μαθαίνοντας από τα λάθη μας. 

Κατερίνα Λιαποδημήτρη

Οι σκέψεις μας σύμφωνα με τον Σωκράτη             

Ο Σωκράτης, μια από τις πιο αξιόλογες φυσιογνωμίες της Ελληνικής φιλοσοφίας έχει αναμφίβολα αγγίξει πνευματικά ένα τεράστιο ποσοστό του Ελληνικού και παγκόσμιου πληθυσμού με τα έργα του. Συγκεκριμένα οι «Διάλογοι» του Πλάτωνα είναι το πιο σημαντικό του έργο από την αρχαιότητα έως σήμερα. Ωστόσο, εμένα προσωπικά, ένας είναι αυτός ο διάλογος, ο οποίος με έχει προβληματίσει και γενικότερα αγγίξει.

 Ο Σωκράτης είπε κάποτε «’Αν δεν πάρεις αυτό που θέλεις, θα υποφέρεις. Αν πάρεις κάτι που δεν θέλεις, πάλι θα υποφέρεις. Ακόμη και όταν παίρνεις ακριβώς αυτό που θέλεις, μπορεί ακόμα να υποφέρεις, επειδή δεν μπορείς να το κρατήσεις για πάντα». Το μυαλό μας είναι προγραμματισμένο να δυσαρεστείται. Θέλει να είναι ελεύθερο από την αλλαγή. Χωρίς πόνο, χωρίς τις υποχρεώσεις της ζωής και του θανάτου. 

Αλλά η αλλαγή είναι ο νόμος και κανένα ποσό προσποίησης δεν θα αλλάξει αυτή την πραγματικότητα. Κατά την γνώμη μου τα λεγόμενα αυτά του Σωκράτη υποδεικνύουν ιδιαίτερη σοφία και προπάντων αξίζει να ειπωθεί ότι επικρατεί μια βαθύτατη σημασία στα συγκεκριμένα λόγια του. Εκφράζεται η τάση του ανθρώπου να είναι δυσαρεστημένος παρόλο που συχνά του δίνονται ωφέλιμα αγαθά. Άλλοτε μπορεί να ευθύνεται η περίπτωση που δεν επιθυμούμε να αποκτήσουμε κάτι, το γεγονός ότι μπορεί να επιθυμούμε κάτι άλλο, αλλά και η σκέψη για το ενδεχόμενο οτι δεν διατηρήσουμε κάτι διαχρονικά. Ωστόσο, όπως λέει και ο ίδιος ο Σωκράτης «η αλλαγή είναι ο νόμος».

Οφείλουμε να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά τα οποία κατέχουμε και καλό θα ήταν να αλλάζαμε συγκεκριμένες συμπεριφορές όπως αυτές που ειπώθηκαν. Ίσως καλύτερα θα ήταν αν το μυαλό μας δεν ήταν προσκολλημένο στην απαλλαγή από δυσκολίες όπως του πόνου, των υποχρεώσεων και του θανάτου .Οι σκέψεις αυτές δημιουργούν μάλιστα περισσότερα προβλήματα.

 Θα μπορούσε οποιοσδήποτε να αναρωτηθεί ευθύνεται για αυτές τις σκέψεις, γιατί η δυσαρέσκεια να μπορεί να προκληθεί ευκολότερα από την ευχαρίστηση και γιατί  η κατάσταση αυτή να μην αλλάζει; Και αυτό είναι που μου αρέσει, ο προβληματισμός που σου προκαλούν τα συγκεκριμένα λόγια αυτού του ανθρώπου.                                                

Μάριος Χατζηευφραιμίδης

                                                                                                                          

Όλοι θέλουν την ειρήνη

Όλοι θέλουν την ειρήνη

την ειρήνη που δεν μπορούν να βρουν

αφού μόνο τα αίματα και τα πτώματα

παντού θα βρουν.

Οι καταστροφές από τις βόμβες

κρύβουν τη χαρά

ματώνουν την ελπίδα

που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε μπροστά.

Κραυγές που ξεριζώνουν την καρδιά

παιδιά που ψάχνουν τη μαμά

φόβος που φοβάται τη σιωπή

μάτι που απ’ τον πόνο ματώνει.

Μπαμ! Ακούστηκε από μακριά

τα πόδια των στρατιωτών ακούγονται δυνατά.

σεισμός από φθόνο

ακούν κραυγές από πόνο.

όλα τελειώνουν εδώ!

Έλσα Σεχάι

ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Η Ειρήνη

Οι πόλεμοι ατελείωτοι σαν το διάστημα.

Με διαφορά μονάχα μία:

Αντί να αγκαλιάζουν τον πλανήτη μας, τον καταστρέφουν.

Δεν άφησαν τίποτα άθικτο.

Τα κατέστρεψαν όλα.

Ο πόλεμος, αντί να μειώνει τα προβλήματα,

τα κάνει περισσότερα, πιο βλαβερά

για τον κόσμο και την ανθρωπότητα.

Ο πόλεμος έχει γίνει αρρώστια κολλημένη.

Δεν θεραπεύεται, ανοίγει πληγές.

Πληγές που θίγουν το νόημα της ζωής.

Και ποτέ δεν αποδίδουν τη χαρά που από μέσα της πηγάζει.

Γιατί αυτό λοιπόν είναι το νόημα.

Το νόημα της ζωής.

Νίκος Κουνάδης

Εσωτερικός Μονόλογος

Μια φωνή αντηχεί στ’ αυτιά μου.

Ασταμάτητα ένα αναπάντητο ερώτημα.

Γιατί; Φωνάζει με πάθος.

Δίχως δισταγμό να κρύψουν το λάθος,

που είναι φανερό στα πρόσωπά τους.

Με ρωτούν, μα εγώ δεν ξέρω.

Μου μιλούν, μα εγώ δεν τους ακούω.

Κάθομαι και σκέφτομαι τι λένε.

Διαλογίζομαι το τι θέλουν να πούνε.

Συμπέρασμα δεν υπάρχει. Αποτέλεσμα δε βγαίνει.

Είμαστε καταδικασμένοι.

Καταδικασμένοι χωρίς να ξέρουμε την καταδίκη μας.

Τιμωρία ή δικαιοσύνη;

Απέχθεια ή μίσος; Αγάπη ή εγωισμός;

Για όλα υπάρχει μία απάντηση, ακόμη και σε μία δύσκολη κατάσταση.

Είτε καλή, είτε κακή.

Καπάρου Ελεονώρα

Ένα Παιδί στον Πόλεμο

Όταν ένα παιδί είναι χτυπημένο, έχει υποστεί βία.

Ο χαρακτήρας του υποβιβάζεται και οι αξίες του μένουν άγνωστες.

Και η ψυχή του μαύρη.

Το χαρούμενο παιδί την ειρήνη στην καρδιά έχει φυτρωμένη.

Ξεπετάγεται σαν σπίθα που πυρώνει τον νου.

Ένα παιδί χωρίς ζωή, χωρίς χαμόγελο.

Ένα μέλλον πολύ θολό,

Που χωρίς λόγο δεν είναι καθόλου ξεχωριστό.

Δεν έχει μέλλον.

Δεν έχει ψυχή.

Τι κάνεις γι’ αυτό;

Ρίνας Άγγελος

 Χωρίς Δισταγμό

Γιατί το χέρι σηκώνεις;

Μη βλαστημάς, σ’ άλλα πρόσωπα που δυσανασχετούν.

Μίλα ορθά, στήριξε τον λόγο σου με επιχειρήματα.

Μην διστάζεις, έχεις το δικαίωμα της γνώμης.

Μη διστάζεις τη γνώμη σου να εκφράσεις,

δίχως να αρχίζεις να το φωνάζεις.

Κάνε αυτό που νιώθεις,

χωρίς να σκέφτεσαι των άλλων τις απόψεις.

Συνέχισε, μην σταματάς.

Μην κρύβεσαι, μην διστάζεις.

Το ξέρω, κουράστηκες.

Νυστάζεις.

Ασήμαντο όμως αυτό, αν κυνηγάς το αλλοτινό.

Ή μάλλον μην το κυνηγάς.

Απλά αναζήτησε το.

Χωρίς να το αναλύσεις.

Εύα Κουρμούση.

Η Συνείδηση της Ειρήνης

Λοιπόν, ισχύει. Δεν έχουν όλοι τους συνείδηση.

Ή ίσως έχουν και δεν την εκμεταλλεύονται;

Αιώνιο ερώτημα που μένει αναπάντητο.

Τι σημαίνει συνείδηση;

Είναι πάντα ο καλύτερος σύμβουλος;

Και ο καλύτερος φίλος.

Για να προχωρήσουμε στη ζωή.

Απ’ την άλλη η ειρήνη;

Που ανθίζει στις κακοτράχαλες βεράντες και πέφτει στο χώμα;

Πότε επιτέλους θα έρθει η άνοιξη στον κόσμο;

Ή και τότε θα καταφέρει να γλιστρήσει και να φύγει μακριά;

Αν φύγει τι θα γίνει;

Ο θάνατος θα επικρατήσει ή θα υπάρξει μία ηλιαχτίδα;

Θεοφανία Ραράκου

 ΑΡΘΡΑ – ΣΧΟΛΙΑ

ΘΟΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΡΩΣΣΑΓΓΛΟΓΑΛΛΟΣ:                         ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

 Στα πλαίσια της έκδοσης εφημερίδας από τη λογοτεχνική ομάδα του σχολείου μας, μου ανατέθηκε  να γράψω ένα άρθρο συγκρίνοντας τα δύο εικονικά ποιήματα νεοελληνικού Διαφωτισμού, τον πασίγνωστο «Θούριο» του Ρήγα Φεραίου-Βελεστινλή και τον «Ρωσσαγγλογάλλο», αγνώστου συγγραφέα. Πηγή έμπνευσης αποτέλεσε το μάθημα της λογοτεχνίας στα πλαίσια του οποίου μελετήσαμε τα δύο έργα.

Οι βασικοί άξονες γύρω από τους οποίους θα κινηθώ αναλύοντας τη σύγκριση των ποιημάτων είναι τρεις. Αρχικά, θα αναφερθώ στις συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων τόσο την εποχή συγγραφής του «Θούριου» (1797) αλλά και του «Ρωσσαγγλογάλλου» (1812). Οι ημερομηνίες αυτές δεν απέχουν χρονικά η μία από την άλλη, ωστόσο τα χρόνια αυτά αποτέλεσαν εποχή καθοριστική για την ιστορία της Ελλάδας. Είναι, λοιπόν, επόμενο, η λογοτεχνία να επηρεάστηκε αρκετά ακόμη και ανάμεσα σε τόσο μικρά χρονικά κενά. Στο ποίημα του «Ρωσσαγγλογάλλου» και στον «Θούριο» διακρίνονται αρκετές ομοιότητες. Όμως, υπάρχουν και κάποιες δογματικές διαφορές. Πρώτον, και στα δύο ποιήματα περιγράφεται ο ανήκουστος τρόπος ζωής των Ελλήνων. Ιδιαίτερα τονίζεται η λέξη «σκλαβιά» και τα διάφορα επακόλουθά της που τόσο φαίνεται να εξοργίζουν τον υπόδουλο λαό. Παρόλα αυτά, μόνο στο ποίημα του «Θούριου» υπάρχει επαναστατική διάθεση ενώ στον «Ρωσσαγγλογάλλο» επικρατεί το φαινόμενο του προβληματισμού τόσο προς τον αναγνώστη ή ακροατή όσο και στον τότε υπόδουλο «Γραικό».

Σε δεύτερη κλίμακα, το πολιτικό σύστημα αποτελεί ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα προς ανάλυση και συζήτηση. Ωστόσο, οι ομοιότητες και διαφορές που εκφέρονται σχετικά με αυτό στα δύο έργα είναι αρκετά λεπτές. Η μεγαλύτερη ομοιότητα που κυριαρχεί και στα δύο ποιήματα είναι το πολίτευμα της τυραννίας. Στο ποίημα του «Ρωσσαγγλογάλλου» ξεκαθαρίζεται πως πλέον, οι Μεγάλες Δυνάμεις έχουν εδραιώσει σφαίρα επιρροής και μετάδοσης επαναστατικών ιδεών στον υπόδουλο, Ελληνικό λαό. Ας μην ξεχνάμε πως ο ανώνυμος ποιητής έγραψε το 1812 ενώ ο Ρήγας Βελεστινλής νωρίτερα.

Τέλος, τα ιδανικά και οι ηθικές πεποιθήσεις των Ελλήνων της εποχής είναι ένα θέμα επίσης άξιο σχολιασμού. Όσον αφορά αυτούς τους τομείς, μπορούμε ανεπιφύλακτα να πούμε πως η σπίθα του αγώνα προς την ελευθερία δεν σβήνει ή ασθενεί ούτε στο ένα αλλά ούτε και στο άλλο ποίημα. Βέβαια, στον «Θούριο» γίνεται ξεκάθαρη η απλή, σχεδόν ανεξέλεγκτη αγανάκτηση και ανάγκη του λαού για ελευθερία ενώ ο «Ρωσσαγγλογάλλος» προβληματίζεται και απορεί πως ο αυτός άλλοτε λαμπρός πολιτισμός επέτρεψε να μειωθεί και να υποβιβαστεί με τέτοιου είδους «ανήκουστο φθορίαν» όπως γράφει και ανώνυμος ποιητής.

Κλείνοντας, αξίζει να σημειωθεί πως αυτά τα ποιήματα έθιξαν το πιο σημαντικό και φλέγον ζήτημα της εποχής, αυτό της ελευθερίας. Είναι μάλιστα, ιστορικά ντοκουμέντα εκτός από λογοτεχνικά έργα. Αυτό ισχύει διότι μέσα από αυτά τα κείμενα μπορούμε να υποψιαστούμε τον τρόπο ζωής των ανθρώπων στην σκλαβωμένη Ελλάδα. Μέσω αυτού του τρόπου, ίσως μάθουμε να εκτιμούμε και να σεβόμαστε περισσότερο το «προνόμιο» της ελευθερίας που μας δόθηκε μετά την αιματοχυσία χιλιάδων.

Θεοφανία Ραράκου

                                                      

 ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ

Μια από τις ερωτήσεις για την λογοτεχνική μας έρευνα ήταν «Τι είδους βιβλία σας αρέσει να διαβάζετε;». Σε αυτήν την ερώτηση το είδος που υπερτερεί είναι τα λογοτεχνικά βιβλία με 14 ψήφους (6 από αγόρια και 8 από κορίτσια).Αυτό μας δείχνει πως οι μαθητές προτιμούν τα λογοτεχνικά βιβλία έναντι πολλών άλλων ειδών. Γίνεται έτσι αντιληπτό πως τα λογοτεχνικά βιβλία γίνονται αρεστά σε πολλούς μαθητές λόγω του περιεχομένου τους που διαφοροποιείται και απομακρύνεται από τα υπόλοιπα σχολικά βιβλία και βοηθήματα που σαν μαθητές διαβάζουν. 

 Άγγελος Ρίνας

ΔΟΚΙΜΙΟ

Μια νηφάλια ματιά στον Πόλεμο

Η ειρήνη υπήρξε ανέκαθεν το όραμα και το ζητούμενο των λαών. Ωστόσο, στις μέρες μας σε πολλές περιοχές του πλανήτη οι άνθρωποι υποφέρουν από τα δεινά του πολέμου, καθώς θεωρούν τη βία ως μόνο μέσο επίλυσης των διαφορών τους. εξαιτίας της εμπόλεμης κατάστασης, υποφέρουν οι λαοί, αλλά και οι γειτονικές χώρες βιώνουν έμμεσα τις συνέπειες του.

Ο πόλεμος είναι η πιο τραγική από όλες τις ανθρώπινες περιπέτειες και αποτελεί μια έκφραση παραλογισμού  του ανθρώπου αφού προκαλεί πολλές τραγικές συνέπειες. Κυριαρχούν λοιπόν, η δυστυχία, ο φόβος, ο θάνατος, η ερήμωση, καθώς καταστρέφεται ό,τι ωφέλιμο και θετικό έχει δημιουργηθεί σε περιόδους ειρήνης. Συγκεκριμένα με τον πόλεμο χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι δεν είναι στρατιώτες, αλλά και άμαχος πληθυσμός, ο απλός δηλαδή λαός πεθαίνουν ή τραυματίζονται σοβαρά εξαιτίας των βασανιστηρίων, των μαζικών εκτελέσεων ή των βομβαρδισμών. Συνάμα, ο άνθρωπος εξαγριώνεται, γίνεται σκληρός και χάνει τις ηθικές αξίες του προκειμένου να επιβιώσει. Ο φόβος και η καχυποψία, καθώς και το μίσος φωλιάζουν στην ψυχή του και τον κάνουν ατομιστή ή οδηγώντας τον σε αποτρόπαιες πράξεις χάνοντας σημαντικές αξίες όπως η αγάπη και η βοήθεια. Οι συνέπειες του, επίσης, είναι καταστρεπτικές για κάθε ανθρώπινο δημιούργημα, καθώς και για το φυσικό περιβάλλον ενώ αναστέλλονται κάθε πνευματική – καλλιτεχνική δραστηριότητα.

 Μια άλλη από τις συνέπειες του πολέμου είναι η δημιουργία ενός κύματος προσφύγων. Ολόκληρες οικογένειες υπό τον φόβο της απειλής της ζωής τους εγκαταλείπουν την πατρίδα τους, ξεκινούν ένα επικίνδυνο και δύσκολο ταξίδι αναζητώντας καταφύγιο σε ειρηνικές χώρες. Στη διαδρομή πολλοί δεν θα καταφέρνουν. Κάποιοι ασθενούν από τις κακουχίες, άλλοι πέφτουν θύματα εμπόρων και μερικοί πνίγονται στην προσπάθειά τους να περάσουν τα θαλάσσια σύνορα. Άλλοι ακόμη και όταν φτάνουν σε ένα ασφαλές μέρος οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες και οι χώροι συγκέντρωσης δεν διαθέτουν όλα τα απαραίτητα για να ζήσουν αξιοπρεπώς. Συχνά έρχονται αντιμέτωποι με τη  δυσπιστία, την εχθρικότητα, ακόμα και τον ρατσισμό των ντόπιων κατοίκων. Όλα αυτά τραυματίζουν – όχι μόνο το σώμα – αλλά και την ψυχή των προσφύγω και ειδικά των παιδιών. Επομένως, καθίσταται σαφές ότι πρέπει να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την άμεση κατάπαυση του πολέμου αλλά και για την αποφυγή του στο μέλλον.

Συνεπώς, η ειρήνη αποτελεί παράγοντα ευημερίας και προόδου για τα άτομα και τις κοινωνίες. Σε αντίθεση με τον πόλεμο μόνο με την ειρήνη προάγεται η ηρεμία, η ασφάλεια, ο αλληλοσεβασμός, η ισότητα και η δικαιοσύνη, αξίες αναγκαίες για να ευτυχήσουν και να προοδεύσουν οι άνθρωποι.

Ραφαηλία Καπίρη

Θα θέλαμε να συγχαρούμε όλα τα παιδιά που εργάστηκαν στο παρών έργο και που συμμετέχουν στην λογοτεχνική ομάδα καθώς και να ευχαριστήσουμε τον κο Πάτση και την κα Μαλλή που επιμελούνται την ομαλή λειτουργία του εργαστηριού.   Όλοι μας δουλέψαμε σκληρά, προκειμένου να δημιουργηθεί η παρούσα λογοτεχνική εφημερίδα. Εν κατακλείδι, θα θέλαμε να ευχηθούμε σε όλους καλές γιορτές και καλά Χριστούγεννα.

    

 Με σεβασμό, η Συντακτική Ομάδα