ΆΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΗΒΕΊΑ

Θεοφανία Ραράκου

Όταν είσαι έφηβος 

Γκράφιτι στο 4ο Λύκειο της Νέας Ιωνίας

Σαν ένα παλιό σουίνγκ τραγούδι, φεύγει και περνά από τ’ αυτιά σου τόσο γρήγορα, όμως αρκετά υπομονετικά ώστε να προλάβεις να συμμαζέψεις ένα μικρό κομματάκι από όλα τα συναισθήματα που σε ξεχειλίζουν κάθε λεπτό τής κάθε ημέρας. Είναι εξοντωτικό αλήθεια να είναι κανείς έφηβος. Η συνείδηση πολλές φορές μετατρέπεται σε διαρκή υπενθύμιση πως πρέπει να έχεις άποψη για κάθε τι.

Όταν είσαι έφηβος, δεν μπορείς να εκτιμήσεις την πολυτέλεια της μοναξιάς. Την γαλήνη τού να μαθαίνεις τον εαυτό σου. Όταν είσαι έφηβος δεν αντέχεις να μένεις μόνος. Στο προαύλιο δεν καταδέχεσαι το να μην βρίσκεται δίπλα σου κάποιος εντελώς μη - συμβατός χαρακτήρας για να σε βοηθά να παριστάνεις οποιονδήποτε άλλον εκτός από το άτομο που είσαι στην πραγματικότητα. Όμως δεν ξέρεις ποιο είναι αυτό το άτομο και είναι λογική αυτή σου η άγνοια καθώς είσαι τρομοκρατημένος να το γνωρίσεις.

Όταν είσαι έφηβος, απολαμβάνεις τη θλίψη, τον εκνευρισμό. Ακόμη και αν δε θέλεις να το παραδεχτείς, ισχύει. Κρυφά μέσα σου λαχταράς λίγη μελαγχολία και θεωρείς τον εαυτό σου ρηχό, όταν δεν πετυχαίνεις να συγκινηθείς από κάτι κοινό. Ο εκνευρισμός, πολλές φορές σε συντηρεί. Σε ζωντανεύει τις μουντές Τρίτες και τις πληκτικές Τετάρτες. Σου θυμίζει πως ο κόσμος δεν είναι ιδανικός και σε εφοδιάζει με την ελπίδα πως μπορείς να τον αλλάξεις. Η μόνη σου παρηγοριά είναι η φράση «Όλα είναι απαραίτητα», όμως ο έφηβος εαυτός σου εξοργίζεται μέσα σου.

Όταν είσαι έφηβος, είσαι εύπιστος και παθιάζεσαι, θέλοντας να κάνεις κάτι το «διαφορετικό», να δείξεις πως δεν είσαι ακόμη ένα πιόνι. Τις περισσότερες φορές όμως, είσαι. Όταν είσαι έφηβος αδυνατείς να καταλάβεις πως οι πράξεις προσδιορίζουν το άτομο και όχι το χρώμα των μαλλιών ή ένα σκουλαρίκι στην γλώσσα. Όταν είσαι έφηβος νιώθεις πως πρέπει να διαφωνείς. Νομίζεις πως εάν εκφράσεις μία αντίθετη άποψη, την οποία μπορεί να μην υποστηρίζεις καν, θα φανείς υπολογίσιμος και αξιόλογος. Δεν καταλαβαίνεις πως ο πραγματικά υπολογίσιμος είναι αυτός που σωπαίνει όταν δεν ξέρει και μαθαίνει πριν σχηματίσει γνώμη.

Όταν είσαι έφηβος, νιώθεις πως οφείλεις να ενδιαφέρεσαι για τις απόψεις των άλλων προς το άτομό σου. Δεν μπορείς να διανοηθείς πώς γίνεται κανείς να ζήσει χωρίς να σκέφτεται πριν την κάθε του κίνηση το τι θα πει ο διπλανός. Όμως και ο διπλανός σκέφτεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και μετά ο διπλανός και ου το καθεξής. Αυτή η παράνοια καταντά ένας φαύλος κύκλος εμποτισμένος με τόνους ανασφάλειας. Το πραγματικά θλιβερό όμως, είναι πως το ξέρεις. Ξέρεις πως είσαι ανασφαλής και αυτό που ουσιαστικά σε τρομοκρατεί είναι μήπως αυτό το συναίσθημα δεν ξεθωριάσει στην ενήλικη ζωή. Και ορθώς ανησυχείς διότι τις περισσότερες φορές δεν ξεθωριάζει. Απλώς το συνηθίζεις. Μαθαίνεις να είσαι ανασφαλής.

Έγραψε η Θεοφανία Ραράκου μαθήτρια της Γ1 Τάξης