ΠΟΙΗΣΗ

Κουρμούση Εύα

Αδιέξοδος

Ξέρω πως θα έρθει κάποτε η στιγμή
που θα μας απομείνει ένα σκαμνί και ένας μπερές,
σφαίρες και σχοινιά
όταν μπουκώσουν οι πληγές με αλάτι
και πετάξουν πόνο
αυτά είναι τα εργαλεία που θα παραμερίσω το σώμα μου
σε ανθρώπους που τράβηξαν πόρτες χωρίς πόμολα
από μέρη που οδηγούν στο άγνωστο
μέχρι και κάτω από ίσκιους που φυγάδευσε η ίδια η ζωή.
Κάποια ώρα, μία ώρα
θα επουλώσει το κορμί μου απ' τις χαρακιές των ανθρώπων
στα ερειπωμένα κοιμητήρια που σωπαίνουν
κι ύστερα τρέχουν σαν ο διάολος βγήκε από μέσα τους.
Θα ξανάρθει ο χρόνος πίσω
με δεμένες θηλιές γύρω απτό λαιμό μας
και θα φωνάζει φύγε
σε αυτούς που κρατάν στη τσέπη τους την σπασμένη κλειδαριά.

Οκτώβριος 2019 

(Με το ποίημα της Εύας Κουρμούση, ξεκινά και πάλι η φετινή δραστηριότητα του μπλογκ. Ευχές προς όλους για καλή και δημιουργική χρονιά).