Ραφαηλία Καπίρη
Για την Κυρία
Μανουσάκη
Προσπάθησα
να βρω λέξεις να εκφράσω όλα όσα ζήσαμε
με την κυρία Μανουσάκη , τον χαρακτήρα
της όπως τον γνωρίσαμε εμείς τα παιδιά
τα χρόνια που μας έκανε μάθημα , τα μικρά
, τα μεγάλα , τα εύκολα και τα δύσκολα
που περάσαμε μαζί ! Μα οι λέξεις δεν
βρίσκονται , δεν βγαίνουν από το στόμα
, γιατί η απώλεια ενός ανθρώπου σαν την
κυρία Μανουσάκη γίνεται κόμπος και
κολλάει στο λαιμό.
Ήταν
η φιλόλογός μας στις πρώτες τάξεις του
Γυμνασίου. Μας έμαθε να γράφουμε , να
μιλάμε σωστά – όπως άρμοζε πια στην
ηλικία μας – καθώς και πολλά ακόμη όχι
μόνο στα μαθήματα αλλά και στην ίδια
την ζωή. Ήταν πάνω από όλα ακούραστη ,
γεμάτη πάθος να μας μεταδώσει όσα ήξερε
, αυστηρή όταν έπρεπε , αλλά μας ήξερε
όλους έναν – έναν ξεχωριστά με τα καλά
και τα άσχημα μας ! Θύμωνε με τις σκανταλιές
μας και γελούσε με τα αστεία μας . Ακόμη
θυμάμαι σαν τώρα στιγμές από την τάξη
μαζί της ! Ποτέ δεν καταλάβαμε τη
σοβαρότητα την κατάστασή της . Ούτε καν
το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε .
Και αυτό γιατί ήταν εδώ γιατί η τάξη
ήταν για αυτήν μια μορφή διαφυγής και
απελευθέρωσης από τα προβλήματα της .
Όταν κοιτούσες μέσα στα μάτια της έβλεπες
πως αυτό ήταν που την έκανε ξεχωριστή
η καθαρή και αγνή ψυχή της , η αγάπη της
για τα παιδιά. Ακόμη , μας δίδαξε την
υπομονή , το κουράγιο , τη δύναμη ψυχής
, την αυτοπεποίθηση ... Έδειξε το πόσο
αγαπούσε αυτό που έκανε έως το τέλος !
Και εμείς την αγαπήσαμε !
Ο
Καζαντζάκης λέει : << ένας άνθρωπος
φεύγει από κοντά μας μόνο όταν τον
ξεχνάμε >>. Εμείς κυρία δεν θα σας
ξεχάσουμε ποτέ . Ζήτε και θα ζήτε πάντα
στις καρδιές μας . Αφήσατε πάνω τους το
ανεξίτηλο αποτύπωμά σας .
Θα μας
λείψετε !
Καπίρη
Ραφαηλία
