Ποιήματα
Μαρίνα
Βασιλοπούλου - Γράβαρη Λυδία, Βασιλοπούλου Μαρίνα - Καπίρη Μαρία
Αοιδός
Μέσα
σε ένα μακρύ
και
αδιαπέραστο δάσος
έναν
αοιδό βλέπω
και
πάω να κοπιάσω.
Μα
τι να δω,
μα
τι να πω,
μα
τι να ξανακούσω.
Ο
αοιδός δεν ήταν εκεί.
Ξαφνικά
άκουσα έναν θόρυβο από εκεί.
Όταν
πλησίασα…
Μετά
χάθηκαν όλα
ήταν
σαν κάποιος να με είχε ξυπνήσει.
Δεν
κοιμόμουν πια,
μόνο
έγραφα.
Έγραφα
για εκείνο το όνειρο.
Το
όνειρο που μόλις είχα δει,
ήταν
μυστήριο και μαγικό,
φανταστικό
και ταυτόχρονα μαγευτικό.
Κοιμήθηκα
πάλι
κι
έβλεπε ένα μαύρο σκοτάδι,
με
ένα μικρό καράβι,
σε
ένα μακρύ ποτάμι.
7.2.2020
Γράβαρη Λυδία,
Βασιλοπούλου Μαρίνα
Σε μια όμορφη αυλή
στέκεται ένα παιδί
κάθεται για στιγμή
και αρχίζει να
παίζει.
Βαριέται τόσο πολύ
και ξαφνικά απέραντο
σκοτάδι
απλώνεται σε
ολόκληρη τη Γη
το παιδί χάνεται
βαθιά
για όλη του τη ζωή.
Ποίημα που γράφτηκε
στο σχολείο, Πέμπτη, 13.02.2020
Καπίρη Μαρία
Σε αυτό το μικρό
κομμάτι του κόσμου
τίποτα απ΄ όσα
βλέπω
δεν είναι δικό
μου.
Όλα ανήκουν εδώ
και αιώνες στη Γη
κι όταν χαθώ θα
γυρίσω εκεί.
Από τα άπειρα
αστέρια στον ουρανό
μέχρι το κόκκινο
χρώμα που πάνω
από το πιο μικρό
πλάσμα έως το πιο μεγάλο.
Δώρα σπάνια που
δεν λογαριάζουμε
άλλο.
Λες και κάποιος
μας έκανε αρχηγό
στρέφουμε τη δύναμη
μας για κακό.
Να σ’ ατό το κομμάτι
του γαλαξία
όλα όσα αγγίζω,
μυρίζω έχουν αξία
κ καρδιά τους χτυπά
δυνατά
κι ας λείπει απ΄
όλα τους η μιλιά
πιο λίγο σταματώ
και κοιτώ.
Σωπαίνω να ακούσω
της γης το σκοπό.
Απλόχερα γύρω μου
μαγεία αφήνει
κοίτα τον ήλιο,
τη λίμνη, το βουνό τη ζωή.
Τίποτε από όλα
αυτά δεν είναι δικό μου
σε αυτό το μικρό
κομμάτι του κόσμου.
Ποίημα που γράφτηκε στις 11.02.2020
