Συνεργατικά ποιήματα
Βασιλοπούλου, Γεωργάκη, Γιανούλια, Γράβαρη Α., Γράβαρη Κ., Κογκίλι, Κουρμούση, Μάνη, Φιλιπποπούλου, Χαϊδούτης, Χατζηγεωργίου.
Τα όνειρα δεν περιμένουν στο δρόμο
Σωτήρης
Χαϊδούτης
Σήμερα
ήταν φωτεινή μέρα
η
φωνή μου φώτισε τις όμορφες αναμνήσεις
ο
ήλιος λάμπει κι εγώ ευτυχισμένος
σκέφτομαι
το μέλλον.
Η
φωτεινή μέρα γίνεται ένα απόλυτο σκοτάδι
και
μια ακτίνα φωτός διαπερνά τη ψυχή μας
φοβήθηκα,
έκλαψα και τίποτα γύρω μου δεν
όμορφο
πια.
Γύρισα
τα μάτια στον ουρανό.
Βασιλική
Φιλιπποπούλου
Σε
ένα παράθυρο κλεισμένη
από
το παράθυρο να κοιτώ τον ουρανό
από
το υπερπέραν δεν μου φτάνει
δεν
μου φτάνουν τα όνειρα.
Τίποτα
δεν μου φτάνει.
Γιατί
όμως, γιατί είναι άνθρωπος.
Από
το παράθυρο κοιτώ μα τίποτα δεν έχω
μοναξια
νιώθω ξαφνικά,
και
ένα σύννεφο που τυλίγει την καρδιά
το
σύννεφο άρχιζε να βρέχει
και
η καρδιά μου να κλαίει
να
πονάει, να ραγίζει….Και τότε
το
σύννεφο σταμάτησε να ρίχνει σταγόνες
θλίψης
μέσα
στην καρδιά μου.
Νόμιζα
πως ξαναβρήκα το φως μου
αλλά
είδα άλλο.
Λυδία
Γράβαρη
Καθώς
ο άνεμος φυσά
ένα
σφύριγμα ακούγεται γλυκά
και
πολύ μελωδικά
και
παρασύρει τα φύλλα των
δέντρων
το Φθινόπωρο, αχ μυρίζει ξαφνικά
και
ένα περιστέρι εμφανίζεται απλά
με
κάτι ολόλευκα φτερά και φουντωτή ουρά.
Πετά
στα ουράνια ψηλά,
τίποτα
δεν το σταματά
τι
όμορφη αυγή
το
σούρουπο χαρά παρακρατεί.
Τα
φύλλα κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλί.
Το
φθινόπωρο μας γεμίζει χρώματα από το
πρωί
και
το βράδυ μας μαυρίζει.
Το
πώς κυλάει η ζωή είναι
είναι
όμορφο πολύ.
Η
φύση είναι ωραία
αρκεί
να δεις βαθιά
και
θα ανακαλύψεις όλο και πιο βαθιά
μια
απέραντη ομορφιά.
Έμιλι
Κογκίλι
Πίσω
από την πόρτα κοιτώ
τον
ουρανό βλέπω να λάμπει
την
Άνοιξη και ένα πανέμορφο τοπίο
εξαπλώθηκε
μπροστά μου.
Λουλούδια,
θάλασσα, φασαρία
από
παιδιά που παίζουν! Εγώ απλά παρατηρώ
τις
φωνές των μικρών.
Αριάδνη
Γράβαρη
Το
ποτάμι του χρόνου κυλά
και
πίσω του αναμνήσεις σκορπά
με
λύπη και χαρά
η
ζωή παραφυλά με σκοπιά
τα
ρακένδυτα νερά του πόνου
δεν
σταματούν ποτέ να κυλούν
και
η ζωή να φεύγει και να χάνεται
πιο
γρήγορα απ’ όλα
να
βρίσκεται ξαφνικά σε ένα μέρος
σκοτεινό,
μακριά απ’ όλα
απόμακρο,
ερημικό.
Περνούν
οι μήνες νερό.
Μαρίνα
Βασιλοπούλου
Ο
ουρανός φωτίστηκε
ο
ήλιος έλαμψε
το
φεγγάρι έκλαψε
έτσι
και αυτή η μέρα τελείωσε
και
εγώ ακόμα εδώ
περιμένω.
Δίπλα
στο κλειστό παράθυρο
αναπολώντας
τα παλιά.
Τα
μάτια μου γεμίζουν δάκρυα,
η
καρδιά μου σπάει σε κομμάτια
και
εγώ να κοιτάω για ελπίδα,
μα
καμιά εδώ γύρω να πετά
ψηλά
δίπλα στον ήλιο…
Άλλη
ανάσα δεν αντέχω...
Εύα
Κουρμούση
Γιατί
αυτό το ρολόι γράφει το τέλος;
Ένας
λευκός καμβάς
μια
λευκή ζωή που μετριέται αντίστροφα
ένα
ματωμένο λευκό πουκάμισο,
μια
κραυγή ακούγεται από το σαλόνι
και
όλα μυρίζουν μεμιάς…
στην
ατμόσφαιρα της ερημιάς.
Κανείς
δεν ξέρει τι συμβαίνει
ούτε
τι τους περιμένει.
Στη
ζωή όλα είναι ξαφνικά,
μακάρι
να ξέραμε το μέλλον…
Καλύτερα
όμως αλλιώς δεν υπάρχει,
η
έκπληξη σε αυτή τη μίζερη ζωή.
Έλενα
Γεωργάκη
Όσο
μεγαλώνω τα όνειρά μου
κλείνονται
σε ένα παλιό ντουλάπι.
Τα
βλέπω να ξεθωριάζουν
και
να εξαφανίζονται.
σιγά
σιγά.
Θυμάμαι
μικρή – μια φαντασία -
και
τώρα
το
ντουλάπι σιγά σιγά κλείνει οριστικά
και
φως δεν βλέπω ξανά.
Σε
τίποτα.
Το
σκοτάδι μου πλημμυρίζει την καρδιά.
Και
νιώθω σαν να είμαι στη φωτιά και αρχίζω
να
αναρωτιέμαι γιατί αρχίζω να ξεχνάω
αυτά
που με έκαναν ευτυχισμένη.
Χριστίνα
Γιαννούλια
Τα
όνειρα σαν πουλιά πέταξαν στον δροσερό
αέρα
σταγόνες
έγιναν με μιας ακολουθώντας
τον
αγέρα.
Κελάηδημα
γλυκό ακούγεται ξαφνικά,
και
μια λάμψη του ήλιου με γεμίζει χαρά.
Τα
μάτια μου λάμπουν, πετάνε σπίθες
και
ένα χαμόγελο που ζωγραφίζει το πρόσωπο…
Νεκταρία
Μάνη
Τα
όνειρά σου σαν ακολουθείς…
Θα
καταφέρεις να πετύχεις ό,τι επιθυμείς
και
να σου αρέσει η ζωή
από
όποια μεριά κι αν α δεις
καθώς
περνά ο καιρός,
χαρά
μόνο θα βρεις.
Όλοι
παρακαλούν να μην μπερδευτούν στο δρόμο
προς
τα όνειρά τους,
να
τι πετύχουν
να
χαρούν
να
είναι ευτυχισμένοι και ο καθένας να
εξαπλώνει
αγάπη στον αέρα.
Άγγελος
Χατζηγεωργίου
Έβαλα
μουσική από την Αφρική
αλλά
και από τη Νότια Αμερικής
τα
αυτιά μου γίνεται ένα γραμμόφωνο χαράς
και
ο ρυθμός μου το κορμί μου διαπερνά
με
ένα περίεργο συναίσθημα να με κυριαρχεί.
Δεν
ξέρω πώς να το εξηγήσω, μου είναι περίεργο
και
δεν ξέρω το γιατί. Νόμιζα πως πέταγα και
έφτανα
στα
ουράνια.
Η
μουσική ερχόταν από την Ασία.
Και
μετά από την Ευρώπη.
Ακουγόταν
όλο και πιο όμορφα και
ήθελα
να την ακούω για πάντα.
08. 02. 2020
