Καπίρη Μαρία Β3΄.
Αντιμέτωποι με τον κορωνοϊό
 |
| Γκραφίτι στο Νέο Ηράκλειο |
Στην περίοδο του κορωνοϊού βιώσαμε στιγμές θλίψης και αγωνίας. Δώσαμε μάχη με έναν αόρατο εχθρό. Μείναμε μακριά από τους ανθρώπους, τους οποίους αγαπάμε, ενώ κάποιες οικογένειες έχασαν τους αγαπημένους τους. Ήταν μια αρνητική εμπειρία, ωστόσο μπορούμε να κρατήσουμε και ορισμένα θετικά στοιχεία που μπορούν να αποτελέσουν διδάγματα για το μέλλον.
Η παρατεταμένη παραμονή στο σπίτι, για παράδειγμα, εξαιτίας της καραντίνας αποτέλεσε ευκαιρία να έρθουν οι οικογένειες πιο κοντά. Είχαμε ποιοτικό χρόνο για να τον αφιερώσουμε στα οικεία μας πρόσωπα.. Ήταν μία ευκαιρία να συζητήσουμε περισσότερο ουσιαστικά, να παίξουμε, να γελάσουμε, να φλυαρήσουμε χωρίς την πίεση της καθημερινότητας. Ακόμη, ασχοληθήκαμε με πράγματα που πιθανόν σε άλλες περιπτώσεις δεν είχαμε τον χρόνο ούτε τη διάθεση είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, διαβάσαμε βιβλία.
Επίσης, η περίοδός του κορωνοϊού λειτούργησε ως μάθημα και ως μια νέα σημαντική εμπειρία που θα μας βοηθήσει να αναθεωρήσουμε και να σκεφτούμε διαφορετικά για το μέλλον. Συνειδητοποιήσαμε πόσο σημαντικός είναι και ο δημόσιος χώρος, τα πάρκα, η επαφή με την φύση, την οποία τόσο στερηθήκαμε. Έτσι, ίσως στο μέλλον φερόμαστε με μεγαλύτερο σεβασμό απέναντι στο φυσικό περιβάλλον, κάνοντας οικολογικές επιλογές.
Στην περίοδο του εγκλεισμού, κυρίως δοκιμάστηκε η υπευθυνότητά μας και η αλληλεγγύη μας. Έπρεπε όλοι να φανούμε αντάξιοι της ατομικής μας ευθύνης. Συνειδητοποιήσαμε πόσο εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ζωή και άρα πόσο πολύτιμη. Ίσως το πιο δύσκολο αλλά και διδακτικό μέρος της καραντίνας ήταν η περίοδος του Πάσχα. Σε αυτές τις ιδιαίτερες μέρες μείναμε μακριά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα και αντιληφθήκαμε ότι είναι σημαντικά για εμάς.
Επιπρόσθετα, αναπτύχθηκε μία σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα σε όσους εργάζονται στον κρατικό μηχανισμό και στους πολίτες. Γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό που φρόντισαν τους ασθενείς, αστυνομικοί και υπάλληλοι της πολιτικής προστασίας που εργάστηκαν για να μείνουμε ασφαλείς, καθηγητές και δάσκαλοι που συνέχισαν το έργο τους από απόσταση, αναδείχθηκαν στου νέους «ήρωες» της χώρας μας.
Παράλληλα, εκτιμήσαμε την εργασία και τον κόπο απλών και καθημερινών ανθρώπων, όπως οι άνθρωποι που εργάζονται στα καταστήματα τροφοδοσίας, οι άνθρωποι της καθαριότητας, καθώς και οι άνθρωποι που μεταφέρουν φαγητό, οι οποίοι έθεταν την υγεία τους σε κίνδυνο, για να διασφαλίσουν σε όλους μας τα απαραίτητα αγαθά. Αλλά και όλοι εμείς που – αν και θέλαμε να παίξουμε έξω - παραμείναμε μέσα, προκειμένου να προστατεύσουμε ανθρώπους που δεν γνωρίζαμε. Όλες αυτές οι πράξεις, ενίσχυσαν το αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης.
Σίγουρα ήταν μία ιστορική στιγμή, η οποία άλλαξε τις ζωές όλων μας. Όλοι οι Έλληνες αλλάξαμε προς το καλύτερο και δείξαμε το φωτεινό πρόσωπο της υπευθυνότητας και της αλληλεγγύης. Ελπίζω τώρα που βγαίνουμε ασφαλείς να μην ξεχάσουμε τον καλό μας εαυτό.
Κορονοϊός μάστιγα ή νέος τρόπος ζωής
Φέτος από τα μέσα του νέου χρόνου,του ιστορικού 2020, ξημέρωσε μια νέα μέρα. Όλοι μας γιορτάζαμε την γέννηση του Χριστού, βρισκόμασταν με τις οικογένειες μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα και δημιουργούσαμε αναμνήσεις,όταν τυχαία κάποιος άνοιξε την τηλεόραση και άκουσε ότι ολόκληρες πόλεις στην Κίνα με πληθυσμό σαν της Ελλάδας έμπαιναν η μία μετά την άλλη σε καραντίνα. Ένας νέος ιός είχε εμφανιστεί και παρ’ όλα αυτά κανείς δεν έδινε την δέουσα προσοχή στον ιό,που σε ελάχιστους μήνες θα εξαφάνιζε την πλειονότητα της ανθρωπότητας από προσώπου γης. Ωστόσο,το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού δεν έχει επίγνωση των επιπτώσεων της πανδημίας τόσο στην τεχνολογική πρόοδο της ανθρωπότητας,όσο και στο φυσικό περιβάλλον,τώρα που βαθμιαία και διστακτικά ο κόσμος επανέρχεται σε μια ελαφρώς διαφοροποιμένη μορφή της κανονικότητας.
Αρχικά,κατά την περίοδο της παγκόσμιας καραντίνας,μία πρωτόγνωρη πρόκληση για την ανθρωπότητα,αφού δεν παρατηρήθηκε ποτέ ξανά ένα τέτοιο φαινόμενο στο παρελθόν,αμέτρητες επιχειρήσεις ανά τον κόσμο,μαράζωσαν,έκλεισαν και άφησαν την μοίρα τους στο έλεος της πανδημίας. Προφανώς το γεγονός αυτό έβαλε φρένο σε κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα και σε κάθε επεκτατική προσδοκία του επαγγελματικού τομέα χτυπώντας αλύπητα ακόμη και τις ισχυρότερες οικονομίες. Για πρώτη φορά χώρες-άρχοντες στην πολιτική σκακιέρα συνειδητοποίησαν πόσο ευάλωτες και απροετοίμαστες ήταν για μία τέτοια πιθανότητα,που τελικά από τα χαρτιά ενός γραφείου και από μία κοινή φαντασίωση ενός ανθρώπου,πήρε σάρκα και πέρασε στην αντίληψη της πραγματικότητας,όπως εμείς την συλλαμβάνουμε. Ακόμη και οι Η.Π.Α, χώρα η οποία τις τελευταίες δεκαετίες διαφημιζόταν ως ένας επίγειος παράδεισος, όπου ο ιδανικός τρόπος ζωής συνυπήρχε με την ασφάλεια και την σταθερότητα και αποτελούσε κατευθυντήριο άξονα για τις υπόλοιπες χώρες,μπροστά σε μία τέτοια κρίση φάνηκε ότι πέρα από τις ψευδείς εικόνες που προωθούσαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης,ήταν τελικά ακόμη μία χωρα με αδυναμίες και ελλείψεις,αφού καθημερινά οι κάτοικοι της θρηνούν χιλιάδες νεκρούς.
Επιπροσθέτως, μέσα από αυτήν την δοκιμασία στην οποία υπεβλήθη ολόκληρος ο πλανήτης,όπως είπαμε αναδείχθηκαν προβλήματα,τα οποία μέχρι προσφάτως δεν είχαν βγει στο φως, λόγω των μικρών απαιτήσεων που υπήρχαν. Επομένως,προκειμένου να μην έχον χαθεί άδικα χιλιάδες άνθρωποι,όνειρα και ελπίδες,θα πρέπει η ανθρωπότητα να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες που προκύπτουν,να εξελιχθεί και να συνεχίσει να προσπαθεί να υπερβεί τα όρια της,γιατί αυτό είναι ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά του ανθρώπου,να προσπαθεί να δοκιμάσει τον εαυτό του και να σπάσει τα φράγματα που του βάζει η φύση. Εξάλλου, μπορεί οι απώλειες των προσώπων του στενού οικογενειακού μας κύκλου να είναι αναντικατάστατες,όμως ίσως αυτή να είναι μία ευκαιρία να βελτιωθούμε,γιατί όπως λέει και το ρητό «το πάθημα θα μας γίνει μάθημα».Επιπλέον,η ψυχική αλλοτρίωση του ατόμου,στο διάστημα της καραντίνας,επηρέασε την ψυχοσύνθεση του,αλλά και μας έδωσε χρόνο για περισυλλογή και την ευκαιρία να εκτιμήσουμε περισσότερο αξίες τις οποίες έχουμε δεδομένες και να μάθουμε να σεβόμαστε την ελευθερία που έχουμε κερδίσει με αγώνες και θυσίες μέχρι τώρα.
Παράλληλα,μία πτύχη του όλου θέματος η οποία δεν έχει εκτιμηθεί σε βάθος από την επιστημονική κοινότητα,είναι η επίδραση της καραντίνας και στο φυσικό περιβάλλον και στα οικοσυστήματα του. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η καραντίνα αποτέλεσε μία ανάσα για την φύση,επειδή οι ανθρώπινες δραστηριότητες μειώθηκαν σημαντικά περιορίζοντας με την σειρά τους,τους ρύπους των εργοστασιακών μονάδων και τα απόβλητα που δημιουργεί ο άνθρωπος,τα οποία μάλιστα τους τελευταίους δύο αιώνες έχουν τριπλασιαστεί. Έτσι,ίσως ο ιδανικός τρόπος ζωής που θα πρέπει να ακολουθήσουμε διατηρώντας παράλληλα την ομορφιά και το φυσικό κάλλος της φύσης θα πρέπει να είναι τέτοιος,ώστε οι μετακινήσεις με επιβλαβή για το περιβάλλον οχήματα να περιορίζονται σε τέτοιο βαθμό. Εξάλλου το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου θα ήταν να μάθει να ζει αρμονικά και να συνυπάρχει με τον κοινωνικό του περίγυρω, αλλά και με το περιβάλλον .Εξάλλου,είναι κτηνωδία καθημερινά να καταστρέφουμε μέρη τα οποία άλλοτε υμνήθηκαν από τους καλλιτέχνες και τους ενέπνευσαν να πραγματοποιήσουν και τις πιο ανορθόδοξες δημιουργίες τους. Η μαγεία και η γαλήνη της φύσης δεν πρέπει να στερηθούν από τις επόμενες γενιές γιατί έτσι θα κυριαρχήσει το χάος και τα μανιώδη φυσικά φαινόμενα και οι ασθένειες θα αλλάξουν οριστικά τον κόσμο,όπως τον ξέρουμε.
Καταληκτικά,ο ιός αυτός μπορεί να υπήρξε επιζήμιος για την παγκόσμια οικονομία και για χιλιάδες ανθρώπους,ωστόσο η ανθρωπότητα θα πρέπει να συνεχίσει την πορεία της δυναμικά,να μαζέψει τις δυνάμεις της και να μην σταματήσει ποτέ να προσπαθεί,γιατί η κανονικότητα όπως την γνωρίζαμε θα αργήσει να έρθει. Είθε η ανθρωπότητα να μην ξαναγνωρίσει τέτοια συμφορά. Ωστόσο θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι αυτό θα εξαρτηθεί και από τις πράξεις μας.
