Μιχάλης Πάτσης
Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση και οι εκπαιδευτικοί
Τα ελληνικά σχολεία ένα χρόνο σχεδόν έχει πει στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Στην αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα. Ήταν δυνατόν χωρίς επιμόρφωση και χωρίς ειδική ειδική βοήθεια οι εκπαιδευτικοί να ανταποκριθούν. Παρά τις πρώτες αμφιβολίες το πρόγραμμα αυτό προχώρησε. Λίγοι εκπαιδευτικοί στην αρχή ενεπλάκησαν, Μάρτιος 2020, όμως με τη θετική σκέψη και με πολλά κουράγια που ο καθένας έβρισκε στην επαγγελματική του και επιστημονική του κατάρτιση, οι εκπαιδευτικοί στην μεγάλη τους πλειονότητα ανταποκρίθηκαν σε αυτό το είδος εκπαίδευσης και μάλιστα με πολύ καλά αποτελέσματα.
Κάποιοι εκπαιδευτικοί θεωρούσαν πως δεν θα μπορούσαν να διδάξουν, υπήρξαν εκπαιδευτικοί που αναρωτιόντουσαν αν αυτό που θα κάνουν θα είναι μάθημα. Κάποιοι άλλοι θεωρούσαν πως δεν πρέπει να εξετάζονται οι μαθητικές εργασίες, γιατί δεν άξιζε. Όμως όλες οι αμφιβολίες παραμερίστηκαν και η εξ αποστάσεως μάθηση και εκπαίδευση πήρε τη θέση της στη σημερινή κοινωνία και εκπαιδευτική πρακτική.
Σήμερα η κατάσταση είναι διαφορετική και νομίζουμε πως παρά την κούραση οι εκπαιδευτικοί ανταποκρίνονται και η ύλη καλύπτεται και οι μαθητές, στην μεγάλη τους πλειονότητα ακολουθούν το πρόγραμμα σπουδών που πρέπει.
Αυτό όμως που δεν μνημονεύεται αν και θα πρέπει να τονιστεί είναι η αυτοθυσία και ο ηρωισμός των εκπαιδευτικών να αντεπεξέλθουν σε αυτό το νέο είδος εκπαίδευσης και η πραγματική μεγάλη τους προθυμία σήμερα να επεξεργαστούν τρόπους μεταφοράς και επικοινωνίας της γνώσης στους μαθητές. Αυτό που δεν μνημονεύεται είναι πως χάρη στους εκπαιδευτικούς μια γενιά νέων ανθρώπων δεν έχασε την επαφή της με τις γνώσεις και τα γράμματα. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού σημαντικός σε όλη αυτή τη διαδικασία και η μη μνημόνευσή του από τους φορείς αποτελεί ειλικρινά ύβρη και εμπαιγμό. Εδώ δεν αναφέρομαι στο διευθυντικό προσωπικό, ούτε στους προϊσταμένους , ούτε σε άλλους που κατευθύνουν την εκπαίδευση, αλλά μιλώ για τον απλό εκπαιδευτικό, τον άνθρωπο που αφοσιώνεται στην τάξη του και στους μαθητές του.
Είναι σημαντικός γιατί ο εκπαιδευτικός αντιμετωπίζοντας πολλά προβλήματα εντός και εκτός σχολείου, με την υποτίμηση πολλές φορές στο πρόσωπό του από τους φορείς, με τις κακόβουλες πολλές φορές σκέψεις και πρακτικές ακόμα και μέσα στο σχολείο, (άραγε τι θα γίνει στα σχολεία αν υπάρξει ένα κίνημα ενάντια στην κακοποιητική συμπεριφορά στον εργασιακό χώρο κατά καθηγητών εντός του σχολείου;) αντεπεξέρχεται στα καθήκοντά του.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια νομίσω πως και το όλο εγχείρημα της αξιολόγησης των σχολείων που ξεκινά το Υπουργείο παρά τις καλές προθέσεις θα πρέπει να τεθεί σε νέες βάσεις. Οι απλοί εκπαιδευτικοί χρειάζονται στήριξη στο έργο τους, κάτι που πολλές φορές δεν έρχεται.
