ΜΑΡΙΑ ΚΑΠΙΡΗ Γ-3΄ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΙΛΙΚΑΪΔΗΣ Β1
Ανθρώπινα δικαιώματα : κακοποίηση και κοινωνικός ρατσισμός
1
Ομιλία
 |
| Εικόνα της Χριστίνας Ρήγου, εμπνευσμένη από το έργο του Καζαντζάκη «Αναφορά στο Γκρέκο» |
Οι αιτίες του φαινομένου είναι πολλές και ποικίλες. Αρχικά, οι προκαταλήψεις που θέλουν τα δύο φύλα να μην είναι ισότιμα διαιωνίζονται μέσα στην οικογένεια και συντηρούνται. Εντονότερο είναι το φαινόμενο στις κλειστές, μικρές κοινωνίες της υπαίθρου όπου υπάρχει και το στίγμα του περίγυρου. Αλλά και στα απρόσωπα αστικά κέντρα, το άγχος, τα συμπλέγματα, τα προσωπικά οδηγούν άτομα με μειωμένη αντίληψη και κρίση να έχουν βίαια ξεσπάσματα στο «αδύναμο φύλο». Αγόρια μεγαλώνουν με την ιδέα της ανωτερότητας και κορίτσια με την αντίληψη ότι πρέπει να υπομένουν την απαξίωση ακόμα και τη βία. Στο σχολείο, δεν υπήρχε μέχρι σήμερα κανένα μάθημα που να προετοιμάζει τα παιδιά και τους εφήβους για τις μεταξύ τους σχέσεις και συχνά τα στερεότυπα για τα δύο φύλα αναπαράγονται ακόμα και από εκπαιδευτικούς. Έτσι, οι νέοι έρχονται εντελώς απροετοίμαστοι στην κοινωνία, χωρίς ουσιαστική παιδεία πάνω στα ζητήματα ισότητας και αποδοχής της διαφορετικότητας.
Το σωματείο μας δίνει καταφύγιο σε τραυματισμένες σωματικά και ψυχικά γυναίκες και τις ενθαρρύνει να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Προτρέπουμε τα θύματα να σπάσουν τον φόβο και την σιωπή, γι' αυτό και χαιρόμαστε που το σύνθημά μας έγινε πλέον και σύνθημα μίας πανελλήνιας εκστρατείας για τα δικαιώματα των γυναικών – και όχι μόνο – που υφίστανται κακοποιητική συμπεριφορά. Η θεσμοθέτηση του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία, οι καμπάνιες ενημέρωσης, η κεντρική πύλη για την καταγγελία αυτών των περιστατικών αλλά και η αυστηροποίηση των ποινών είναι στη σωστή κατεύθυνση. Θα πρέπει να συνοδευτούν, όμως από την αυστηρή εφαρμογή και την ειλικρινή στήριξη όσων διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Ως σωματείο ενώνουμε τη φωνή μας και λέμε: Ως εδώ!
ΜΑΡΙΑ ΚΑΠΙΡΗ Γ-3΄
2
ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ
Με αφορμή ένα σχετικό κείμενο μιας συμμαθήτριας μου, αποφάσισα να αναλύσω, όχι μόνο ένα, αλλά πολλά σοβαρά θέματα που συναντάμε μέχρι και στην εποχή μας. Ωστόσο, η δικιά μου προσέγγιση θα έχει περισσότερη σχέση με την διαχείριση, ίσως, καθώς και με τον σεβασμό που πρέπει να δείχνουμε σε κάθε κατάσταση.
Αρχικά, οι περισσότεροι γνωρίζουν πως, μέχρι και σήμερα, τα γυναικεία δικαιώματα δεν έχουν εξισωθεί πλήρως με αυτά των αντρών. Για παράδειγμα, είναι πολύ πιθανό, ενώ παρακολουθούμε κάποια τηλεοπτική είδηση, να ακούσουμε για κάποια υπόθεση σεξουαλικής παρενόχλησης ή κακομεταχείριση μιας ή και πολλών γυναικών. Ειλικρινά είναι πολύ στενόχωρο να αντικρίζουμε κάτι τέτοιο. Συνεπώς, πιστεύω πως όλοι μας θα έπρεπε να συμβάλλουμε στην “αναβίωση” των γυναικείων δικαιωμάτων με οποιοδήποτε τρόπο μπορούμε, καθώς είναι απαράδεκτο σε μια τόσο πνευματικά εξελιγμένη εποχή, να υπάρχουν τέτοιου είδους θέματα.
Επιπλέον, άλλο ένα γνωστό θέμα είναι ο ρατσισμός, όχι μόνο προς τους μελανόχρωμους, αλλά προς όλες τις ράτσες. Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα γεγονός που συνέβη πέρσι, αλλά συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Το “Βlack Lives Matter” είναι ένα ακτιβιστικό κίνημα που ξεκίνησε ως μια διαμαρτυρία/προβληματισμό των ανθρώπων για τον θάνατο του George Floyd και εξελίχθηκε σε μια εξέγερση η οποία, όχι μόνο βοήθησε στην αύξηση των κρουσμάτων του κορονοϊού, αλλά συνέβαλε και σε βανδαλισμούς. Τέλος, πρέπει να αναφερθεί πως πολλοί άνθρωποι που πήραν μέρος σε αυτό το κίνημα έχασαν μέχρι και την ζωή τους. Ακόμη, η αστυνομία κατηγορήθηκε για ωμότητα και διαχείριση καταστάσεων μέσω της βίας πολλαπλές φορές. Αλλά, είναι σωστά όλα αυτά; Επεξηγώντας, θεωρώ την προσέγγιση των πολιτών σε σχέση με αυτό το θέμα λανθασμένη, καθώς υποτίθεται πως πολεμούσαν για τα δικαιώματά τους και όχι για την προώθηση της βίας, την οποία ξεκάθαρα έδειξαν. Επιπρόσθετα, πιστεύω πως η αστυνομία δεν είχε την ευθύνη για όλα τα άσχημα πράγματα που συνέβησαν. Κάποιες απώλειες ίσως ήταν παράπλευρες και όχι με την θέληση των αστυνομικών. Συνοψίζοντας, πιστεύω πως και οι δύο πλευρές είχαν άδικο, αφού υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις για το θέμα και δεν ήταν ανάγκη να συγκρουστεί το κράτος με τους πολίτες.
Επίσης, το τελευταίο θέμα το οποίο θα ήθελα να αναλύσω είναι ο ρατσισμός προς τους ομοφυλόφιλους. Πολλοί, κατά πάσα πιθανότητα, θεωρούν τους ομοφυλόφιλους ως μία μετάλλαξη. Ωστόσο, κανείς δεν θα έπρεπε να αποκαλείται ή να θεωρείται μια μετάλλαξη ή ένα λάθος. Παρόλο που είναι η μειονότητα του πληθυσμού και διαφέρουν από τους συνηθισμένους ανθρώπους, αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι άνθρωποι, πως δεν συνεισφέρουν στην κοινωνία ή πως είναι άκαρδοι. Άρα, θα έπρεπε να αποδεχόμαστε αυτή την διαφορά και να προωθούμε μια ευχάριστη άποψη για τέτοιους ανθρώπους. Με αυτό τον τρόπο οι ομοφυλόφιλοι δεν θα είχαν πλέον καμία εχθρότητα προς τους υπόλοιπους ανθρώπους και θα ένιωθαν σαν κομμάτι της κοινωνίας μας. Κατά την γνώμη μου, οι περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να γίνουν καλοπροαίρετοι, αρκεί να τους βοηθήσει και να τους στηρίξει κάποιος. Φυσικά, πιστεύω πως εκείνοι οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να προβάλλουν συνεχώς και δημόσια την ιδιαιτερότητά τους, καθώς αυτό θα θεωρούνταν προσβλητικό και όχι ευχάριστο προς το ανθρώπινο μάτι.
Με λίγα λόγια, σε κάθε θέμα από τα παραπάνω, πρέπει να μην είμαστε ρατσιστές και γενικά να βοηθάμε κάθε συνάνθρωπό μας, ξεχνώντας ή αδιαφορώντας για την ιδιαιτερότητα του. Όμως, δεν θα έπρεπε να προωθούμε την βία σε καμία περίπτωση.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΙΛΙΚΑΪΔΗΣ, Β1
7-3-2021
