Λογοτεχνικό εργαστήρι 1ου Λυκείου Νέου Ηρακλείου
Ποιήματα για τον πόλεμο
Φούτρη Μαρκέλλα
Φοβάμαι τις μέρες που έρχονται,
μέρες σκοτεινές, η μια τρομαχτικότερη της άλλης.
Ο ουρανός σύννεφα ασφυκτικά γεμάτος,
σπασμένα κτίρια και κουφάρια σκεπάζουν το τοπίο
σαπίζουν μες το χώμα και ριζώνουν στις καρδιές·
καρδιές ραγισμένες, σπασμένες από το τρέμουλο,
καρδιές που είναι με μίσος γεμάτες,
που δε μπορούν να δουν με άλλο τρόπο τον κόσμο μας,
που έχουν γίνει σκληρές σαν πέτρα,
σαν την πέτρα που χτίζαμε το μέλλον μας
και διαβρώνονται βασανιστικά από το αδίστακτο πέρασμα του
χρόνου.
Στάμου Κατερίνα
Ο ήλιος δύει, μαζί του κι εσύ
κι οι αξίες που διέπουνε τον κόσμο
καταρρέουν υπό τις διαπεραστικές ακτίνες του πολέμου.
Αχ, μέχρι πότε θα με χτυπάνε οι σφαίρες του,
αυτού του πολέμου που μας πλήττει χρόνια,
που μόνο έχθρα και μίσος προκαλεί,
στερώντας τον κόσμο από κάθε ίχνος συμπόνοιας, ενσυναίσθησης.
Το χώμα έχει βαφτεί από το αίμα τους·
Στον πόλεμο είναι όλοι χαμένοι,
δεν έχει σημασία σε ποιο μέρος είναι, καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα
κι ο ήλιος ξανά θα πέσει, μαζί και η ελπίδα μου,
η ελπίδα μου αυτή που ποτέ δε πεθαίνει,
μόνο περιμένει, περιμένει μέρες ηλιόλουστες.
Δάγιου Βάλια
Κλείσε τα μάτια σου,
πάψε, καθόλου μη μιλάς
μόνο περίμενε, καλύτερες ημέρες μήπως έρθουν.
Ίσως ο ήλιος αύριο να βγει,
το βλέμμα σου ψηλά κράτα,
σπάσε τη φωνή σου, κρύψε την μέσα στη σπηλιά της ψυχής σου
και από εκεί μη βγεις ώσπου να δεις το φως.
Μόνο να ελπίζεις μη ξεχνάς,
θα ξαναχτιστεί η ζωή μας με το χρόνο,
θα λυτρωθούμε από το σκότος του πολέμου
και θα ανακτήσουμε ό,τι μας ανήκει,
πέτρα-πέτρα θα χτίσουμε τον πύργο της ειρήνης.
Γεωργιλή Λυδία
Σταγόνες αίματος, πικρά αγγίζουν το χιόνι
και η πονεμένη μάνα κλαίει πάνω από το παγωμένο παιδί της.
Τα παιδιά φοβισμένα φωνάζουν,
αναζητώντας αγάπη μέσα στο μίσος και τη διχόνοια.
Τ’ αθώα μάτια τους με δάκρυα γεμίζουν,
βρέχοντας το χώμα με την ελπίδα να φυτρώσει ο σπόρος της χαράς
και περιμένουν μήπως έρθει ποτέ η μέρα που όλα θα τελειώσουν τα κακά,
που όλα θα ξαναγίνουν όπως παλιά
και η ζωή θα ξανανθίσει σαν λουλούδι την άνοιξη, παρά τον σκληρό χειμώνα.
Ο σπόρος ζεστός περιμένει μέσα στο χιόνι,
τις μέρες που θα μπορέσει γόνιμη γη να ξαναβρεί
και μέσα από αυτήν να ξεπροβάλλει σαν να γεννήθηκε κάτι
νέο.
Κατσούλης Μάριος
Ο πόλεμος είναι μια αυτοσυνείδηση·
μια ιδέα, μια μάσκα να καλύπτει στόματα
της κάθε σκιάς που ο λαός δε μπορεί να εξαλείψει,
μόνο σιωπά και στέκει φοβισμένος
απέναντι σε πράξεις συμπεριφορές τρελές, αλλαγμένες
και ο παραλογισμός ξεπερνά κάθε λογισμό
Άσκοπες κραυγές ειρήνης δεν αρκούν,
κραυγές που σωπαίνουν, όταν φτάνουν σε αυτούς που παίρνουν
των αθώων ανθρώπων ψυχές,
ψυχές που απεγνωσμένα φωνάζουν,
περιμένοντας τα βασανιστικά αυτά χρόνια να περάσουν, και
οι μέρες φαντάζουν αιώνες.
Κανελλόπουλος Αναστάσης
Αδύναμος, ανίσχυρος μέσα στην καταστροφή.
Γύρω μόνο σκοτάδι,
κραυγές και σειρήνες ηχούν
τόσο κοντά μου ακούω τις κραυγές των χαμένων
και ξέρω πως φτάνει κι εμένα η σειρά μου.
Τα χέρια μου σηκώνω απεγνωσμένος
αναζητώντας φως, λογική μέσα στο σκότος, μέσα στη τρέλα.
Κοιτώ ψηλά, ο ουρανός είναι γαλάζιος,
τα πουλιά σφυρίζουν
και οι νεκροί με αγκαλιάζουν πιο σφιχτά
και κλείνω τα μάτια μου και περιμένω να έρθει,
να έρθει η μέρα που όλα αυτά θα τελειώσουν
και θα δοθεί σε όλους μια ευκαιρία νέα, ευκαιρία ξανά στη ζωή.
