Ποιήματα, 14,2,2023
Και ο κόσμος αλλάζει όμως μένω εδώ,
◊◊◊
Κάποιος δουλεύει,
σα το μυρμίγκι αδιάκοπα κοπιάζει
Και άμα λυγίσει πάλι όρθιο, πιο δυνατό θα συνεχίσει,
και θα ενώσει τα σπασμένα του κομμάτια
Για έναν κόσμο όμορφο παλέυει,
και απλόχερα την ομορφιά και την αγάπη του χαρίζει
και περιμένει
Ποιός άραγε στοργή έχει να του δώσει
σε αυτό το ασήμαντο, μικρούλι πλασματάκι;
Και αφού τον πίνακα που έφτιαξε αρπάξουν
οι δυνατοί, οι πιο σπουδαίοι
μ’όλη την δύναμή τους το πατάνε
και τσακισμένο μέσ’τη γή το παρατάνε
Και αυτό αδύναμο κατρακυλάει
Και φτάνει και πάλι στην αρχή της ανηφόρας
Μα δεν τα παρατάει.
Μαρκέλλα Φούτρη
◊◊◊
Προχωρώντας μέσα στο σοκάκι
δε διέκρινα παρά μόνο μάσκες να κινούνται
Ανέκφραστα πρόσωπα να περπατούν ανήσυχα
αλλά ξεψυχισμένα
Σύννεφα μαζεύονταν μουντά πάνω απ’τα κεφάλια μας
να ρίξουν την συνηθισμένη βροχή .
Θα μπορόυσε καμία σταγόνα της να ξεπλύνει την σκόυρα και μουτζουρωμένη μου ζωή
Αν μπορούσε θα το είχε κάνει εδώ και καιρό
και δεν θα χρειάζονταν να σκαρφίζομαι τρόπους για να κόψω το κόκκινο νήμα της ζωής μου.
Αρχίζω να μετρώ τις ανάσες μου και σφίγγω τις παλάμες μου, νομίζω το αποφάσισα
Δεν έχει νόημα να κάνω άλλο βήμα
Αχ, πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο
Γιατι εγώ δεν έχω δύναμη να το τελειώσω
Και οι σκέψεις μου με τυρρανάνε
Αλλά πρέπει να βιαστώ να μη με πιάσει η βροχή.
Λυδία Γεωργιλή
◊◊◊
Και ο κόσμος αλλάζει όμως μένω εδώ
Ο χρόνος γυρίζει σαν σπασμένος τροχός
Νόμιζα θα μέναμε πάντα όλοι ίδιοι
Μα ο καιρός προχωρά και πίσω δε γυρίζει
Τις μέρες που έφυγαν αναπολώ
Τα λάθη που έγιναν όμως δεν λησμονώ
Ίσως έπρεπε η ίδια να αλλάξω
Και εγώ να προχωρώ χωρίς πίσω να κοιτάξω
Τη ζωή μου την βλέπω σαν καθρέφτη σπασμένο
Με κομμάτι που λείπει στο σύμπαν χαμένο
Και οι άνθρωποι προδίδουν με χαμόγελο στα χείλη
Ίσως καλύτερα να είχανε φύγει
Σμαράγδα Παππά
◊◊◊
Ανέβα και μην κοιτάς πίσω σου
Αν το κάνεις θα αντικρίσεις μόνο τους βυθισμένους
Όλοι τυφλοί, με τα μάτια κλειστά προχωράμε
να μας καθοδηγούν άγνωστες φωνές
Τι και αν κοιτάξω πίσω;
Τι και αν ακοίξω τα μάτια;
Γιατί να βαδίζω χωρίς να ξέρω που πηγαίνω;
Ίσως τελικά να θέλω να κολυμπάω πίσω με αυτούς,
«βυθισμένος» στα όνειρά μου.
Ελένη Βουρλιδάκη
◊◊◊
«Μα γιατί μιλάς, άμα δεν ξέρεις;»
Ρωτήσαμε κάποτε πολλοί απο εμάς,
ίσως και όλοι
Μας κρίναν, μας «τιμώρησαν»,
μα τη δική μας την πλευρά
ποτέ δε την ρώτησαν
Αν πρώτα όμως μαθαίναμε,
πρωτού άλλους υπονομεύσουμε (ξεχέσουμε)
καλύτερα όλοι θα μέναμε
Αναστασης Κανελλόπουλος
◊◊◊
Μόνος μέσα στο πλήθος
Ομόκεντροι κύκλοι και απ’εξω εγώ
Επίπεδο κενό, χωρίς κανένα βάθος
Από την προδοσία τρέχω να ξεφύγω
Άνθρωποι που ήξερα χάνονται σιγά
Όλος μου ο κόσμος γκρεμίζεται
Τόσο καιρό ζώ μέσα σε ένα ψέμα
Πλέον μπορώ πέρα από το γυαλί να δώ
Να το σπάσω, να το κάνω χίλια κομμάτια
Για να σώσω τον πραγματικό μου εαυτό.
Βάλια Δάγιου
◊◊◊
Άνθρωποι,άνθρωποι
κάθε λογής
Λύκοι και πρόβατα
Λύκοι που γλυκά
ψιθυρίζουν στο αυτί
Και παίρνουν μορφή
οποιαδήποτε θέλεις εσύ
Και ‘οχι μόνο εσύ
Λένε, λένε
τόσα πολλά
μα τι είναι αλήθεια από όλα αυτά
Μέσα στην άβυσσο των εκδοχών
βρίσκονται υπεκφυγλες των πραξεων
Λόγοι, λόγοι γιατί αυτό;
Ο λύκος πρόβατο δε θα γίνει
Κατερίνα Στάμου
◊◊◊
Έλλη Αθανασίου Αθανασίου
Τι είναι ποίησΈνας απέραντος και απαράμιλλος ωκεαν
Τι είναι ποίηση
Ένας απέραντος και απαράμιλλος ωκεανός.
Ένας απέραντος και απαράμιλλος ωκεανός.
Ο καθένας βυθίζεται
από μια πληθώρα αφηρημένων συνειρμών,
ανάμεικτων συναισθημάτων
που είτε γαληνεύουν είτε “ταράζουν”
μια άγονη ή εύφορη σε ερεθίσματα ψυχή.
