Εδώ έχει συννεφιά
αλλού ο ήλιος λάμπει·
Πού θα ήθελες να φτάσεις;
Σ’ ένα λιβάδι με πολύχρωμα λουλούδια
Σε μια θάλασσα με όνειρα και ελπίδες.
Σε ένα δάσος γεμάτο παραμύθια
Τρέξε στο λιβάδι,
βούτηξε στη θάλασσα,
εξερεύνησε το δάσος.
Μαρκέλλα Φούτρη
Θα ήμασταν πάντα μαζί ορκιστήκαμε,
και το βουνό,
αυτή τη δύσκολη ανηφόρα,
χέρι-χέρι θ’ανεβαίναμε.
Μα σπάσαμε τον όρκο,
μ’άφησες
και κράτησα το χέρι σου σφιχτά,
αλλά αυτό σα χέλι γλίστρισε
και μες στο χάος χάθηκες.
Γιατί απ’τη ζωή μου θέλησες να φύγεις,
τα δάκρυά μου τώρα σαν ποτάμι κυλάνε
και η έρημος ακόμη πια πλυμμύρισε,
μόνος μου πνίγομαι,
δίχως το χέρι σου να με κρατά για να με σώσει.
Θα βουλιάξω, θα χαθώ,
μη με αφήσεις.
Η καρδιά μου δε θ’ανέξει τόσο πόνο,
θα τη λυγίσεις.
Τι
είναι ποίηση
Ένας
απέραντος και απαράμιλλος ωκεανός.
Ο
καθένας βυθίζεται
από
μια πληθώρα αφηρημένων συνειρμών,
ανάμεικτων
συναισθημάτων
που
είτε γαληνεύουν είτε “ταράζουν”
μια άγονη ή εύφορη σε ερεθίσματα ψυχή.
Βάλια Δάγιου
Υπάρχει τίποτα μετά;
Ή ζούμε μια κομπίνα,
μια λούπα που τερατώνεται
πασχίζω να ξεφύγω από τη ροή
πηγαίνω προς τα πίσω και νιώθω να καίγομαι.
Το δέρμα μου σκίζεται.
Το αίμα μου κοχλάζει.
Ξέρω επιτέλους ότι φτάνω τον προορισμό μς
νιώθω σαν να έρχεται η λύτρωση.
Μέσα από στάχτες ξεπηδά,
μετά συμφορών γεννιέται
με άλλα πλέον μυαλά,
σαν αμυγδαλιά μες στο χειμώνα·
Κινείται πάλι δυνατά,
σαν να’χουν ξεχαστεί πια όλα,
η αυτοκαταστροφή γυρνά,
μα θάνατο δε σημαίνει τελικά.
