Μάρθα Καζάκου Μαρία Ιορδανίδου «Λωξάντρα», Βαγγέλης Καζάκος

     

Μάρθα Καζάκου, Βαγγέλης Καζάκος , Σωκράτης

 Σιμιτζόγλου, Μιχάλης Πάτσης 

Μαρία Ιορδανίδου «Λωξάντρα»

Η Λωξάντρα είναι μία πληθωρική, δοτική, δυναμική, φιλόξενη και γνήσια γυναίκα με καταγωγή της την Κωνσταντινούπολη. Μέσα από το μυθιστόρημα εξιστορείται η ζωή της καλόκαρδης γυναίκας που υπήρξε το στήριγμα μιας πολυμελούς αστικής οικογένειας της Πόλης. Στην έναρξη του βιβλίου τονίζεται η αγάπη που τρέφει η ηρωίδα προς την οικογένεια και τα παιδιά της. Επίσης, επισημαίνεται η αγάπη της ηρωίδας προς τον γαστρονομικό κόσμο αλλά και η νοικοκυροσύνη της. Η Λωξάντρα λάτρευε τον τόπο κατοικίας της αλλά και τους ανθρώπους που τον απάρτιζαν. Γενικά, είχε μία ήρεμη ζωή νοσταλγώντας ιστορίες από το παρελθόν. 

Τα σημαντικότερα πρόσωπα για την ηρωίδα ήταν τα παιδιά της τα παιδιά της, ο σύζυγός της και η νύφη της αλλά και γενικότερα ο στενός ο στενός κύκλος συγγενών της τους οποίους επισκεπτόταν συχνά. Κορύφωση της ζωής της αποτέλεσε ο θάνατος του αγαπημένου της συζύγου Δημητρού τον οποίο συνεπάγεται ο αποχωρισμός από τα παιδιά της. Ωστόσο, η εποχή που ζούσε η Λωξάντρα ήταν μία ματωμένη σελίδα της ιστορίας με κυριότερη αυτή την σφαγή των Αρμενίων αλλά και την επιδρομή των Ρώσων την περίοδο που ζούσε. Σταθμό στην ζωή της αποτέλεσε η γέννηση της εγγονής της Άννας, η οποία κατέκτησε την καρδιά της πριν καν γεννηθεί. Στα χρόνια που ακολούθησαν η ηρωίδα μετακόμισε στην Αθήνα όπου, γνώρισε έναν ξεχωριστό και πρωτόγνωρο τρόπο ζωής για εκείνη . Τελικά, η ηρωίδα επέστρεψε στην αγαπημένη της Πόλη, όπου και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της , χάνοντας αγαπημένα της πρόσωπα . Η Λωξάντρα έφυγε από την ζωή το 1914 λίγο πριν το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου.

Γενικά…

Το βιβλίο αυτό είναι ένα μακρινό ταξίδι στον χρόνο για κάθε αναγνώστη. Πιο συγκεκριμένα, οι γλαφυρές περιγραφές της συγγραφέως κάνουν τον αναγνώστη να ταξιδέψει σε τόπους που δεν υπήρξε ποτέ διευρύνοντας την φαντασία του και πλάθοντας μοναδικές εικόνες της Πόλης και της ζωής εκεί. Επιπροσθέτως, διαβάζοντας κανείς την Λωξάντρα γνωρίζει ένα διαφορετικό πολιτισμό αλλά και τρόπο ζωής αυτόν της Κωνσταντινούπολης, με τους καλόκαρδους και φιλόξενους ανθρώπους και την φημισμένη πολίτικη κουζίνα, αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού της. Ακόμα , στο βιβλίο αυτό γίνεται λόγος για διάφορα ιστορικά γεγονότα που κλόνισαν την εποχή πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Κάποια από αυτά ήταν η σφαγή των Αρμενίων και η επιδρομή των Ρώσων .

Το κεντρικό πρόσωπο…

Το κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου αυτού είναι η Λωξάντρα. Η γυναίκα αυτή έχει έναν πολύ ξεχωριστό χαρακτήρα. Αναλυτικότερα, διακρίνεται από το πόσο ανοιχτός, καλόκαρδος και φιλόξενος άνθρωπος είναι. Πιο συγκεκριμένα, τα παραπάνω βασικά της χαρακτηριστικά την έκαναν αγαπητή σε όσους την γνώριζαν, αφού με τον δικό της τρόπο πάντα βοηθούσε τα κοντινά της πρόσωπα. Ακόμα είναι ιδιαίτερα κοινωνική οι καινούργιες δεν αποτελούν πρόβλημα για εκείνη, αφού είναι ομιλητική και φαινόταν από την πρώτη γνωριμία της με κάποιον το καλόκαρδο του χαρακτήρα της. Επίσης, η Λωξάντρα είναι καλόκαρδη και γνήσια γυναίκα της Πόλης με κύριο στοιχείο της την νοικοκυροσύνη της και την εξαίσια παραδοσιακή της μαγειρική και την ελληνική καρδιά.

Ολοκληρώνοντας …

Η Λωξάντρα ήταν έναν ιδιαίτερο βιβλίο. Αναλυτικότερα, η ιστορία εξελίσσεται γοργά κρατώντας το ενδιαφέρον του. Η γλώσσα του βιβλίου χαρακτηρίζεται από το τοπικό ιδίωμα της Πόλης, από ζωντάνια και παραστατικότητα, ενώ πλούσιο είναι και το λεξιλόγιο. Επίσης, η εικονοπλασία είναι βασικό στοιχείο του βιβλίου αυτού ταξιδεύοντας τον αναγνώστη με μαγικό τρόπο και κάνοντάς τον να αισθάνεται μέρος της ιστορίας. Ολοκληρώνοντας, ήταν πολύ ευχάριστο στην ανάγνωση και θα προτεινόταν ανεπιφύλακτα από κάθε αναγνώστη.

Βαγγέλης Καζάκος

Μαρία Λαμπαδαρίδου - Πόθου, «ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ»

Το βιβλίο της Μαρίας Λαμπαδορίδου-Πόθου αναφέρεται σε όλες τις σκέψεις που της δημιουργούν όταν σκέφτεται την Μικρά Ασία.

Αρχικά εστιάζει στην Μικρασιάτικη καταστροφή αλλά και στις ιδέες και εμπειρίες που έχει η συγγραφέας. Πιο συγκεκριμένα η δημιουργός του είναι δεύτερης γενιάς πρόσφυγας αλλά έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τους γονείς της και τον παππού της. Αναλυτικότερα νιώθει, αισθάνεται και σκέφτεται σαν Ίωνας.

 Επιπλέον αντλούμε πληροφορίες για τα δύσκολα χρόνια του ξεριζωμού. Δηλαδή μαθαίνουμε τον τρόπο με τον οποίο ξεριζώθηκαν και το πώς έζησαν τα πρώτα χρόνια στα σύνορα και στα ελληνοτουρκοκράτουμενα χωρία οι πρόσφυγες. Ακόμα καταλαβαίνει κανείς την θλίψη και την πίκρα που είχαν οι κάτοικοι της Μικράς Ασίας όταν έπρεπε να φύγουν για να σώσουν την ζωή τους. Επίσης με τις πληροφορίες που παίρνουμε ζωγραφίζεται στο μυαλό μας η Μικρά Ασία. Τέλος από το βιβλίο μπορεί κανείς να κατανοήσει πόσο μεγάλο πλήγμα ήταν τότε για εκείνη την εποχή αλλά και τώρα για πολλούς ανθρώπους.

Τούλας Τίγκα «ΟΔΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ»

Σωκράτης Σιμιτζόγλου

Τούλας Τίγκα «ΟΔΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ»

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Πολλές οικογένειες μετακομίζουν σταδιακά. Μία από αυτές είναι και αυτή του αφηγητή του βιβλίου «ΟΔΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ». Έχει πάει στο Βόλο στη Θεσσαλονίκη κ.α. Στο μυθιστόρημα, ο αφηγητής ο οποίος φαίνεται να είναι παιδί, χάνει τους φίλους του και το γειτονικό περιβάλλον, διότι αλλάζει συνεχώς. Φαίνεται να δυσαρεστείται από αυτό το γεγονός και έτσι η οικογένειά του αποφασίζει να εγκατασταθεί μόνιμα σε μια οδό των Τρικάλων. Την «ΟΔΟ ΓΡΑΒΙΑΣ».

Το παιδί μας αφηγείται τους αγαπημένους του φίλους και τα πιο ωραία σπίτια από αυτά που έχει μείνει. Δυστυχώς όμως, το παιδί μπλέκει με ουσίες και τσιγάρα με αποτέλεσμα να μην είναι απολύτως υγιείς και οι γονείς του να μην να κάνουν τίποτα.

Επίσης, μας μιλάει για την αγαπημένη του περιοχή όπου έχει περάσει Αυτή είναι ο Βόλος. Λέει για την Άσπα που δεν την έπαιζε και του γκρίνιαζε και την κυρα- Μαργαρίτα που επιτέλους του είπε ότι τον αγαπάει. Αυτοί είναι οι γείτονές του στην περιοχή του Βόλου, οι οποίοι έμειναν στην καρδιά του.

Μιχάλης Πάτσης

Το αρχαίο μυθιστόρημα

Το «Δάφνις και Χλόη» είναι ένα από τα αρχαία μυθιστορήματα. Τι είναι το μυθιστόρημα; Μυθιστόρημα είναι ένα λογοτεχνικό έργο το οποίο αναφέρεται σε πράξεις και παθήματα ανθρώπων που σκοπό του έχει να προβάλει τη ζωή τους, τις περιπέτειες τους και τους έρωτες τους. Επίσης θέλει να περιγράψει χαρακτήρες και να μιλήσει για τυπικές καταστάσεις.

Πολλοί πιστεύουν πως το μυθιστόρημα προέρχεται από το αρχαίο έπος με το οποίο ομοιάζει στο μέγεθος, είναι και τα δύο έργα μεγάλα, πολυσέλιδα, εκτενή. Άλλοι πιστεύουν πως αυτό προέρχεται από τους αρχαίους διαλόγους, όπως του Πλάτωνα ή του Λουκιανού. Και πολλοί πιστεύουν ότι το «Ευαγγέλιο» και οι «Πράξεις των Αποστόλων» συγκαταλέγονται στο μυθιστόρημα. Σήμερα το μυθιστόρημα είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο, αφού είναι το πιο συχνό πεζογράφημα που γράφεται και εκδίδεται.

Οι διαφορές με τα άλλα είδη είναι: το «έπος» αναφέρεται σε γεγονότα της παλαιότερης φημισμένης, ηρωικής εποχής με σκοπό να υμνήσει την παράδοση. Η «τραγωδία» ασχολείται με μίμηση πράξεων «σπουδαίων και μεγάλων» σημαντικών βασιλιάδων η ηρώων. Και τα δύο είδη δεν ασχολούνται με τον απλό καθημερινό άνθρωπο. Με αυτό ασχολείται η λυρική ποίηση ή και η αρχαία κωμωδία με τις οποίες στη θεματολογία το μυθιστόρημα έχει πολλά κοινά σημεία. Όμως το μυθιστόρημα είναι συνήθως πεζό και όχι ποιητικό έργο.

Τα πρώτα μυθιστορήματα τα οποία γράφτηκαν στην Ευρώπη, γράφτηκαν στα αρχαία ελληνικά. Τέτοια μυθιστορήματα έχουν γραφεί πολλά εκείνη την εποχή, την ελληνιστική. Μετά γράφτηκαν στα λατινικά μια μεγάλη και σπουδαία γλώσσα της εποχής και των επόμενων αιώνων.

Πάντως ο Αδαμάντιος Κοραής το 1803 είχε αναφέρει πως το έργο «Αιθιοπικά» του Ηλιοδώρου ήταν το πρώτο μυθιστόρημα που είχε γραφτεί και είχε δίκιο. Οι επιστήμονες συμπλήρωσαν όμως και άλλα. Ο Κοραής χρησιμοποίησε τον όρο «μυθιστορία» για τα έργα αυτά, ενώ πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο «Μυθιστόρημα» ήταν ο ποιητής και λόγιος της Φαναριώτικης Σχολής, ο ονομαστός γιο την εποχή του Παναγιώτης Σούτσος το 1863.

Οι φιλόλογοι θεωρούν πως πέντε από αυτά είναι τα πιο σημαντικά. Αυτά είναι: Χαιρέας και Καλλιρόη του Χαρίτωνα του Αφροδισσέα, Άντεια και Αβρακόμης του Ξενοφώντα του Εφέσιου, Λεύκιππη και Κλειτοφών του Αχιλλέα Τάτιου, Δάφνης και Χλόη του Λόγγου, Αιθιοπικά του Ηλιοδώρου. Όλα του 2ου αιώνα μ. Χ. εκτός από τα Αιθιοπικά που είναι μεταγενέστερα. Παρατηρούμε πως όλα αναφέρονται στον έρωτα δύο νέων ανθρώπων, στο έργο του Ηλιόδωρου οι δύο νέοι ονομάζονται Θεαγένης και Χαρίκλεια. Όλα τους διαδραμάτισαν το ρόλο τους. Υποστηρίζεται πως το έργο του Ξενοφώντα του Εφέσιου επηρέασε τον Σαίξπηρ στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» Αυτά τα μυθιστορήματα και πολλά άλλα που χάθηκαν αποτελούν τον μακρινό πρόγονο του σύγχρονου μυθιστορήματος.

Τα έργα αυτά σήμερα προξενούν το ενδιαφέρον μας, γιατί μας μεταφέρουν μια άλλη οπτική γωνία για τον έρωτα και η άποψή τους μάς ξαφνιάζει ευχάριστα. Επίσης μάς δημιουργούν πολλά ερωτήματα που για την επίλυσή τους γινόμαστε καλύτεροι. Καταλαβαίνουμε πως ο έρωτας απασχολούσε τους ανθρώπους σε όλες τις εποχές. Μάλιστα στην εποχή που γράφονται οι συγγραφείς τους μας μεταφέρουν μια λεπτή παρατήρηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς δείχνοντας μεγάλο σεβασμό στους ανθρώπους και στην υπόστασή τους. Προάγοντας τη αγάπη και το σεβασμό του άλλου ανθρώπου.