Συνεργατικά ποιήματα
Ελένη Τριάντη, Ζωή Γιακουμή, Άγγελος Χατζηγεωργίου, Νεκταρία Μανή, Χριστίνα Γιαννούλια, Έμιλι Κονγκίνι, Νικολέτα Αλεβυζάκη, Μαρία Καπίρη, Γιώργος Μπιλικαΐδης
3 Μαρτίου 2020
 |
| Ενοχλητικό Γκραφίτι από την είσοδο του 4ου Λυκείου |
Ελένη Τριάντη
Απόψε
η πένα μου στάζει αίμα
και
πώς να το ξεπεράσω
μακάρι,
μα δεν μπορώ να το κατορθώσω.
Όλα
είναι μαύρα σε αυτόν τον κόσμο,
μα
δεν μπορώ να το αφήσω να περάσει,
αναζητάω
ελπίδα.
Όλα
με κόκκινο είναι γραμμένα,
με
μεγάλα γράμματα,
αλλά
μέσα από όλα αυτά,
ξεχωρίζει
η ελπίδα
που
όσο κόκκινο και να φτύνω, πάντα παραμένει.
Τα
χέρια μου βαφτίστηκαν με πηχτό αίμα
Και
εσύ ακόμα με κοιτάς.
Τι
να κάνω και εγώ;
Πρέπει
να προσπαθήσω να πιστέψω,
όμως
η σκλαβιά της δύναμης με εμποδίζει
και
εγώ κάθομαι και κοιτώ τον καθρέφτη
που
αρχίζει και ραγίζει,
ξέροντας
ότι θα σπάσει και κάποια στιγμή,
θα
τελειώσουν όλα.
Ζωή Γιακουμή
Δείξε
μου τις γραμμές της παλάμης σου,
οι
δικές μου γέρασαν πλέον μην τις κοιτάς!
Πώς
να τις δω; Τι να κάνω και εγώ;
Δεν
έχω το θάρρος να κοιτάξω,
είναι
δύσκολο, είναι σκληρό.
Ο
χρόνος είναι ο χειρότερος εχθρός.
Ο
χρόνος λιγοστεύει και η ζωή σκληραίνει!
Η
ζωή όμως μου έγραψε στην καρδιά
με
ανεξίτηλο χρώμα μία και μόνο λέξη,
την
αγάπη.
Την
υπογράμμισα, τώρα φωσφορίζει, δεν θα
την ξεχάσω,
όσο
παιδιάστικο και να φαίνεται.
Η
ζωή μου προχωράει μέρα με την μέρα,
γι’
αυτό το παιδί που έχω μέσα μου
θέλω
να βγει έξω μόνο για μια μέρα
πριν
την λήξη του χρόνου.
Πιστεύεις
πως θα τα καταφέρεις;
Άγγελος
Χατζηγεωργίου
Μία
μεγάλη νύχτα έφυγε.
Η
επόμενη μέρα θα ξημερώσει με ελεύθερη
ανάσα.
Μα
αυτός ο θλιβερός Νοέμβρης μπήκε
και
αρχίζει ένα νέο μαρτύριο.
Μην
φοβάσαι, όλα μέσα την ζωή είναι,
δεν
θα μπορέσω να το ξεπεράσω…
Αλλά
θα χρειαστεί,
με
πνίγει η ανάγκη της ελευθερίας,
με
πνίγει το άρωμα του κόσμου.
Αλλά
θα τα καταφέρω,
με
δελεάζει η λυγερή γυναίκα που είναι η
απελπισία,
με
την δίδυμη της οκνηρία
και
μέσα σε αυτή λάγνα, ζάλη.
Νεκταρία Μάνη
Γιατί
ο κόσμος να με εμποδίζει…
Υπάρχουν
λύσεις, μα ψάχνω να τις βρω.
Η
περηφάνια με τύφλωσε και τώρα έχω χαθεί.
Χάθηκα
σε έναν λαβύρινθο που έφτιαξα εγώ για
εμένα
Μα
η έξοδος δεν βρισκόταν και δεν θα βρεθεί
ποτέ,
ίσως
η προσπάθεια να μετράει και όχι το
αποτέλεσμα.
Η
απάντηση μου είναι άγνωστη και ίσως να
μην τη μάθω,
πλησιάζω
σε αδιέξοδο.
Ο
χρόνος τελειώνει και η κλεψύδρα
που
με κρατά αρχίζει να χάνεται
στο μέλλον.
Όμως
θα έρθουν άλλα, καινούρια.
Ο
τροχός δεν σταματά να γυρίζει.
Χριστίνα Γιαννούλια
Η
ζωή ποτέ δεν είναι εύκολη,
δεν
ξέρω πώς να στο εξηγήσω,
ίσως
φταίω εγώ
που
δεν μπορώ να συνεχίσω να φαντάζομαι.
Ίσως
φταίει ο χρόνος που περνά,
ρωτάω
τόσο συχνά «γιατί».
Γιατί
να μην μπορώ να συνεχίσω στην άδικη αυτή
ζωή!
Μπορεί
να είναι και δύσκολη, αλλά ανηφορική.
Κοιτά
πάνω, κοιτάω τον ουρανό, μα η ζωή πουθενά.
Μα
πρέπει να συνεχίσω, να φτάσω εκεί.
Κάθε
μου κίνηση αποκρύπτει το ‘’γιατί’’.
Γιατί
τα σύννεφα να καλύπτουν τον ήλιο;
Έμιλι
Κονγκίνι
Έναν
κόσμο άνοιξα και βρέθηκα μπροστά του,
μπροστά
από κάτι πολύ διαφορετικό από όσο
περίμενα.
Κάτι
κακό, δίχως φως, δίχως ζωή,
δίχως
χαρές, δίχως αγάπη,
δίχως
ελπίδα, ήταν άβυσσος.
Βυθιζόμουν
σε κάθε μου λάθος
και
έπεφτα σε κάθε μου κίνηση.
Δεν
είχα κάποιον να με στηρίξει,
μόνο
εγώ, αυτός και το μαύρο μίσος που έτρεχε
και μας πλάκωνε.
Κι
ύστερα μας χώρισε και όλα πέθαναν,
εδώ
μαζί με την βαριά ανάσα του.
Δεν
το αντέχω αυτό που συμβαίνει.
Μόνη
μου, χωρίς ελπίδα,
μα
βλέπω ένα φως, ίσως ήταν αυτός…
Ίσως
και όχι, αλλά πρέπει να δω.
Νικολέττα
Αλεβυζάκη
Πολλές
φορές θέλω να γυρίσω πίσω στον χρόνο
για
να δω το παρελθόν,
μα
δεν ξέρω πως θα νιώσω,
ίσως
μπορεί να πληγωθώ.
Μα
παλιές αναμνήσεις θα ξυπνήσω
και
κανέναν δεν θα συγχωρέσω
και
θα παλέψω με την ενοχή που σφίγγει την
θηλιά στον λαιμό μου.
Μα
ένα μαύρο δάκρυ κυλάει στο μάγουλο μου.
Η
θλίψη για το παρελθόν είναι μεγάλη.
Και
ο τρόπος για να την ξεπεράσω είναι
δύσκολος.
Θα
πάρει χρόνο, θα πάρει κόπο,
δεν
θα καταφέρω να ελευθερωθώ.
Το
σκοτάδι μεγαλώνει και τα χρώματα σβήνουν,
ξεθωριάζουν
στο απέραντο αύριο…
Μα,
εκείνη η ελπίδα, δεν έσβησε ακόμη.
Τρεμοπαίζει
σαν φλόγα στο κερί,
θα
τη βάλω σε φανάρι με ευχή να μη φύγει με
τον άνεμο.
Μαρία
Καπίρη
Η
ζωή είναι μια άβυσσος,
όπου
χάνονται τα πάντα σε μια στιγμή,
ο
άνθρωπος χάνεται κι οι αναμνήσεις μαζί
του.
Κράτα
το χέρι μου για λίγο ακόμα.
Τι
να κάνω, πώς να ζήσω;
Δεν
νομίζω πως θα τα καταφέρω…
Η
ελπίδα όμως δεν χάνεται.
Μέτα
τη ζωή υπάρχει ο θάνατος – ένα απέραντο
κενό.
Γιώργος
Μπιλικαΐδης
Δεν
ξέρω τι να σου πω,
βρίσκομαι
σε μια αδιέξοδο.
Ο
χρόνος με εμποδίζει,
δεν
ξέρω τι να κάνω.
Δείξε
μου το δρόμο,
όχι,
όχι, τον δικό σου δρόμο.
Μια
λέξη είναι αυτή πώς θα βρεθεί η λύση.
Η
απάντηση δεν είναι απλή, θέλει χρόνο,
αλλά
πιστεύω σε εσένα.
Ο
δρόμος είναι μαύρος
και
η ελπίδα μεγάλη.
Θα
σε στηρίξω και εγώ.
Σφίξε
μου το χέρι να πιάσω το δικό σου πριν
πέσεις,
πριν
όλα χαθούν, στο άπειρο,
πριν
σκορπιστεί η τούτη η φεγγαρόσκονη.
