Κατερίνα
Ορφανοπούλου
Περιμένοντας
τα παιδιά
(Θεατρικό
για το Πολυτεχνείο)
Βρισκόμαστε
στον 6ο χρόνο της δικτατορίας την ημέρα
που γίνεται η εξέγερση στο Πολυτεχνείο.
Οι δικτάτορες έχουν οδηγήσει την χώρα
στο απόλυτο μηδέν. Η κατάληψη στο
Πολυτεχνείο συνεχίζεται. Η επανάσταση
φαίνεται πως έχει θετικό αντίκτυπο
στους πολίτες. Ο κύριος Γιάννης,ένας
φιλήσυχος και άβουλος άνθρωπος, περιμένει
τα παιδιά του,τα οποία δεν γνωρίζει πως
βρίσκονται στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Κ.Γιάννης:κυρά
Νίκη που είναι ο καφές; Κόκκαλα έχει;
Κ.Νίκη:Τώρα
άντρα μου έρχεται!Δεν μου λες,σαν να
έχουν αργήσει τα παιδιά δεν νομίζεις;
Κ.Γιάννης:Συμφωνώ!Ευτυχώς
όμως που ξέρουμε πως είναι υπεύθυνα και
ώριμα και δεν πηγαίνουν στην εξέγερση
σαν κάτι άλλα που δεν έχουν γονείς να
τα μαζέψουν!
Κ.Νίκη:Θαρρώ
πως υπερβάλλεις λίγο άντρα μου.
Κ.Γιάννης:Δεν
υπερβάλλω καθόλου!Αν και δεν αξίζει να
μιλάμε για αυτά τα άτομα γιατί αν μας
ακούσει κανείς θα μπλέξουμε χωρίς λόγο!
(Ξαφνικά
χτυπάει η πόρτα)
Κ.Νικη:Τα
παιδιά πρέπει να ναι!
Κ.Γιάννης:Τι
περιμένεις;Τράβα άνοιξε!
(Η
κυρία Νίκη ανοίγει την πόρτα και
ξεπροβάλλουν τα δύο παιδιά.
Η
κοπέλα μάλιστα,φοράει ένα ματωμένο
πουκάμισο)
Κ.Νίκη:Που
ήσασταν τόση ώρα;Γιατί είστε σε αυτά τα
χάλια;Χριστέ μου,τι θα πω στον πατέρα
σας;
Μαρία:Μητέρα
ήμασταν στο πολυτεχνείο
Κ.Νίκη:Μα
εσείς είχατε πάει για διάβασμα!Γιώργο
τι έχεις να πεις για αυτά που λέει η
αδελφή σου;
Γιώργος:Αλήθεια
είναι μητέρα. Πήγαμε να διαμαρτυρηθούμε
ενάντια της Χούντας!
Κ.Νίκη:Θεέ
μου!
(Εμφανίζεται
στην σκηνή ο κύριος Γιάννης)
Κ.Γιάννης:Βρε
βρε!Που ήσασταν τόση ώρα;Μαρία παιδί
μου γιατί είναι ματωμένο το πουκάμισο
σου;
Μαρία+Γιώργος:Πατέρα,ήμασταν
στο Πολυτεχνείο!
Κ.Γιάννης:Που
ήσασταν;Αχ συμφορά που με βρήκε δεν σας
είπα να μην πάτε ποτέ εκεί;
Μαρία:Μα
πατέρα,δεν κάναμε κάτι κακό!Πήγαμε να
διαμαρτυρηθούμε ενάντια στην
τυρρανία,πήγαμε γιατί δεν μπορούσαμε
άλλο να υπομείνουμε το άδικο.
Γιώργος:Δεν
ήμασταν μόνοι μας πατέρα ήταν πολλά
παιδιά μαζί μας.
Κ.Γιάννης:Δεν
με νοιάζει τι κάνουν τα παιδιά των
άλλων!Εγώ για εσάς νοιάζομαι!Για πείτε
μου τώρα,μήπως σας κυνηγάει η αστυνομία;
Μαρία:Πατέρα
μην ανησυχείς!Νομίζω ότι μας έχασαν.
Κ.Γιάννης:Τι
είπες;Νομίζεις;Παναγία μου,από στιγμή
σε στιγμή θα έρθουν να μας συλλάβουν!
Γιώργος:Πατέρα,εσύ
ανησυχείς αν θα μας συλλάβουν,το ξέρεις
οτι σκοτώθηκαν αθώοι χωρίς να εχουν
ανακατευτεί με το Πολυτεχνείο;
Κ.Γιάννης:Αλήθεια
είναι πατέρα!Μια συμμαθήτρια μας,την
Βασιλική,την σκότωσαν στην ταράτσα του
σπιτιού της χωρίς να έχει καμία ανάμειξη
με τα πολιτικά,μόνο και μόνο για να
τρομοκρατήσουν τον κόσμο!
Κ.Γιάννης:Δεν
είναι έτσι τα πράγματα!Υπερβάλλετε!
Γιώργος:Έτσι
είναι πατέρα και χειρότερα!
Μαρία:Πατέρα,δεν
πρέπει να λέμε "εμενα τι με νοιάζει"γιατί
αυτό θέλουν οι τύρρανοι,αδιάφορους
ανθρώπους που κοιτάζουν την δουλειά
τους. Πρέπει πάντα να λέμε "εμένα με
νοιάζει" και τότε κανείς δεν θα
τολμήσει να μας στερήσει την ελευθερία
μας!
Κ.Γιάννης:Τελικά
έχεις δίκιο Μαρία μου!Φταίμε όλοι όσοι
αδιαφορήσαμε και επιτρέψαμε στους
χουντικούς να διαπράξουν τα εγκλήματα
τους....Άντε φύγετε τώρα και μην φοβάστε
κανέναν. Όποιος έρθει θα τα βάλει πρώτα
μαζί μου!
