Έλλη Αθανασίου
Επαναφορά στη καθημερινότητα ή... στο απροσδιόριστο
Αγαπητή Ελιάννα,
- Ντριννν, ντρινν
- Όχιι! Ζω σε έναν εφιαλτή! Δεν είναι το ξυπνητήρι μου αυτό – απλά το φαντάζομαι...
Αφού μόλις ετοιμαζόμασταν οικογενειακώς να πάμε στην παραλία. Απλά σκέψου
λογικά! Ναί... τελικά ίσως αυτός ο ήχος δεν είναι ξυπνητήρι απλά το μυαλό μου,
μερικές φορές, επιθυμεί να παίζει διάφορα παιχνίδια κάνοντας με να φαντάζομαι
ήχους. Τι πιο λογικό;
Ή ένα πιο πιθανό σενάριο θα μπορούσε να είχα ακούσει το κελαήδισμα ενός
περιστεριού και να το παρεμύνευσα σε ξυπνητήρι! Αυτό συμβαίνει, το αποφάσισα ο
ήχος αυτός δεν προήρθε από ξυπνητήρι.
- Ντριν, Ντριν
- Ωχ όχι πάλι, ΣΤΑΜΑΤΑ
- ΝΤΡΙΝΝ, ΝΤΡΙΝ.......
- Και ξαφνικά ανοίγω τα μάτια μου και αντικρύζω μια εικόνα που θα χαρακτήριζα
αναμφίβολα καταθλιπτική. Είναι 07.30! Βασικά δεν είναι η ώρα που προσδίδει όλη
αυτή την τραγικότητα στη συγκεκριμένη στιγμή. Το προβλήμα είναι πως πρέπει να
σηκωθώ, να ντυθώ και να πάω στο σχολείο. Τελικά, δεν είναι καλοκαίρι! Δεν
ετοιμάζομαι για την παραλία αλλά για τον αγιασμό! Και αυτό, το υποτειθέμενο «άβιο»
ξυπνητήρι βρίσκεται δίπλα μου και μου υπενθυμίζει πως το κελαήδισμα του
περιστεριού ήταν μια οφθαλμαπάτη της φαντασίας μου.
Ορίστε ούτε μια ολοκληρωμένη στιγμή να καταπραύνει τη ψυχή μου δεν μπορούσα να δω.
Είδες τι έκανες Ελιάννα.. πήρες εκείνη την «πολυπόθητη» αθλητική υποτροφία και έφυγες
στη Γερμανία και εγώ τώρα θα πρέπει να πάω για πρώτη φορά σε ένα καινούριο σχολικό
περιβάλλον μόνη μου, θα πρέπει σε δύο ώρες να έχω προσέλθει σε έναν χώρο που δεν έχω
ξανά δει, θα πρέπει εν ολίγοις να βιώσω μόνη μου όλες εκείνες τις «φανταστικές» και
πρωτόγνωρες καταστάσεις του λυκείου που ονειρευόμασταν από την πρώτη γυμνασίου.
Ναι σωστά σκέφτεσαι... σε εκείνες τις στιγμές αναφέρομαι που καθόμασταν στα
διαλλείματα στο καθιερομένο μας παγκάκι και οραματιζόμασταν την ιδανική ζωή στο
λυκείο. Μια ζωή που επιτελούς θα ήμασταν πιο ανεξάρτητες, που θα γνωρίζαμε εκείνη τη
μεγάλη παρέα για να βγαίνουμε κάθε Παρασκευή βράδυ ή και τα Σαββατοκύριακα, που θα
στήριζε ψυχολογικά η μία την άλλη μέχρι και τις πανελλήνιες, που θα οραματιζόμασταν σε
ένα καινούριο παγκάκι πλέον την ιδανική φοιτητική ζωή! Ειλικρινά χαίρομαι για εσένα,
που πέτυχες το στόχο σου αλλά δεν ξερώ αν θα μπορέσω να προσαρμοστώ ποτέ χωρίς
εσένα. Αγχόνωμαι, φοβάμαι και αγωνιώ. Νιώθω έναν έντονο κόμπο στο στομάχι μου που
ακούσια εμποδίζει να ξεχυλίσει το οποιοδήποτε δάκρυ από τα μάτια μου. Αισθάνομαι
γενικότερα πολύ περίεργα, πάρα πολύ περίεργα, απροσδιόριστα περίεργα!
Στοιχηματίζω πως με το που πατήσω το πόδι μου στον προαύλιο χώρο του σχολείου θα με
κοιτάνε όλοι και θα σκέφτονται πόσο καημένο είμαι που δεν έχω φίλους ή θα χαίρονται με
το γεγονός ότι δεν έχω κάποιον γιατί οι περισσότεροι απλώς δεν με συμπαθούν. Μερικοί
που θα με βλέπουν να είμαι είτε έντρομη, είτε έτοιμη να βάλω τα κλάματα μπορεί και να
αρχίσει να τους διακατέχει ένας οίκτος για το πρόσωπο μου, πράγμα που ειλικρινά το
απεχθάνομαι. Δεν μπορώ να δείχνω αδύναμη μπορστά σε άλλους. Όμως και να
προσποιούμαι πως είμαι άνετη και χαλαρή δεν μπορώ να το κάνω. Ούτε αυτή τη στιγμή να
υπέρ σκέφτομαι μπορώ, ούτε να ηρεμήσω ούτε καν να πάρω την απόφαση να σηκωθώ
από το κρεβάτι. Τι θα κάνω;
Λοιπόν... όχι! Δεν γίνεται να δείχνω έτσι από τη πρώτη μέρα - απελπισμένη, πρέπει να
αποβάλλω τις αρνητικές σκέψεις! Πρέπει να εκτονοθώ λίγο ακόμη... Αλήθεια λίγο ακόμη
και δεν θα σε ζαλίσω άλλο.
Αχ Ελιάννα, η ζωή... η ζωή είναι απρόβλεπτη άλλοτε μας επιφυλάσσει θετικές εξελίξεις και
άλλοτε αρνητικές που μπορούν να διαβρώσουν τον εσωτερικό μας κόσμο. Και επειδή
λοιπόν η ζωή δεν είναι ποτέ προσαρμασμένη στα δικά μας μέτρα, πρέπει έμεις, μόνοι μας,
να εντοπίζουμε εκείνους τους τρόπους με τους όποιους θα βρισκόμαστε σε απόλυτη
συναισθηματική πληρότητα. Ωραία! Θεωρητικά όπως βλέπεις όλα τα ξέρω, τώρα πρακτικά
τι θα κάνω... Λες να διαλογιστώ; Είναι ευρέως γνωστό πως ο διαλογισμός ηρεμεί όχι μόνο
το σωμά αλλά και τη ψυχή. Ναι! Αυτό θα κάνω, θα διαλογιστώ...
Μπα! Ένα έχω να πω, καθόμουν δέκα λεπτά στο κρεβάτι, με κλειστά μάτια, προσπαθώντας
να μην σκέφτομαι και να παίρνω βαθιές αναπνοές αλλά δεν πέτυχε. Δεν ξέρω πως οι
άνθρωποι που κάνουν διαλογισμό ηρεμούν ολοκληρωτικά και δεν σκέφτονται. Δεν γίνεται
να μην σκέφτομαι... Μου φαίνεται για την ακρίβεια αδιανόητο να μην σκέφτομαι,
ειδικότερα σήμερα που προβλέπτεται να είναι και η χειρότερη μέρα της ζωής μου. Βασικά,
δεν έχει νόημα αυτό που κάνω τώρα, αφού κανένας δεν μπορεί να ανατρέψει τη μοίρα
του! Έτσι δεν έγραφε και ο Όμηρος στα έπη του πως υποστήριζαν οι θεοί; Κάτι τέτοιο... Το
συμπέρασμα πάντως είναι αμιγώς ένα... Δεν μπορώ να αλλάξω το αναπόφευκτο! Αν και
πάντα πίστευα στις αντροπές, αυτή τη φορά κάτι με απωθεί προς αυτήν τη σκέψη. Ίσως να
φταίει το επιβαρυμένο υποσυνείδητο μου! Τι να πώ; Είμαι και εγώ σε απόγνωση. Τέλος
πάντων... Ωχ πέρασε μία ώρα! Θα αργήσω! Πρέπει να ετοιμαστώ επειγόντως! Θα συνεχίσω
σε επόμενο γράμμα την «περιπέτεια» των πρώτων ημερών.
Με πολύ αγάπη,
Η πονεμένη ψυχικά Σόνια
Μια μεγάλη επιτυχία ή μια βουτιά στο κενό ;
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σήμερα είναι η δεύτερη εβδομάδα που βρίσκομαι στη
Γερμανία, μου λείπει τόσο πολύ η Σόνια. Ναι, η Σόνια και όχι μόνο εκείνη αλλά και το
παγκάκι μας, τα όνειρα που κάναμε μαζί… Τόσο καιρό με χειρουργικές κινήσεις, με σχεδόν
κομμένη αναπνοή έκανα τα πάντα για να μπορέσω να διακριθώ και να βρίσκομαι εδώ, στη
Γερμανία, στο “ονειρεμένο”σχολείο, που όλοι θα ήθελαν να βρίσκονται…. μπλα μπλα
μπλα… μπούρδες!
Νιώθω να βυθίζομαι σε έναν ωκεανό ματαιοδοξίας. Νιώθω πως ξέχασα να ζω. Νιώθω πως
τόσο καιρό υπηρετούσα έναν στόχο ζωής που τελικά, μέρα με τη μέρα με νεκρώνει. Είμαι
μακριά από τη ζωή, από την αληθινή ζωή! Τα πάντα γύρω μου ξένα. Αλήθεια, ήθελα
πραγματικά να πετύχω αυτόν τον στόχο; Ή απλά στρατολογήθηκα για αυτόν; Αν τελικά το
ήθελα τόσο θα ήμουν χαρούμενη εδώ…
Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και προσπαθώ να βρω στα άδυτα της ψυχής μου τι
πραγματικά έχει ουσία για εμένα. Με μιας εμφανίζεται εκείνο, το καθιερωμένο παγκάκι.
Νιώθω πως μπορώ να το αγγίξω. Η Σόνια είναι εκεί, κάθεται και φαίνεται να μου
χαμογελάει, όπως πάντα είναι εκεί. Για μια στιγμή νιώθω τα μάτια μου να χαλαρώνουν, το
σώμα μου να αναδιπλώνεται, οι γροθιές μου να ακουμπάνε απαλά το σώμα μου.
Πόσο θα ήθελα να ήταν τώρα εδώ, στα αλήθεια! «Ελιάννα! Όλα καλά! Ό,τι είναι θα το
περάσουμε μαζί!». Γίνεται αυτό το μαζί από απόσταση; Μπα…Αντικρουόμενες έννοιες… Τα
μάτια μας μιλάνε πάντα δια ζώσης, τα σώματά μας έχουν άλλη έλξη…
Και ξανά οι σκέψεις της ματαιοδοξίας μου! Ποιο όνειρο εκπληρώνω; Τι έχω αποφασίσει;
Βασικά έχω αποφασίσει; Μήπως άλλοι αποφάσισαν για μένα; Η Γερμανία, το άγνωστο
ήταν δική μου ολόδικη μου επιδίωξη ή καπρίτσιο της μάνας μου; Μια ανοησία που μου
πιπιλούσε τον εγκέφαλο όλα τα χρόνια της ζωής μου, για να γίνει τελικά το δικό μου
όνειρο; Αχ Σόνια πού είσαι;… Αυτές οι μέρες είναι τόσο άδειες…. Αν ήταν έτσι το
ονειρεμένο σχολείο, καλύτερα να παίζαμε μαζί σε εφιάλτη!
Σε απογοητεύω και σένα με αυτά που λέω, μήπως Σόνια; Είπα θα παλεύω και για τις δυο
μας στο εξωτερικό, είπα θα σε περιμένω με κόκκινο χαλί να ζήσουμε μαζί εδώ τελικά το
όνειρο, αλλά δεν μπορώ τελικά να σηκώσω αυτό το βάρος. Ένας πελώριος ελέφαντας
κάθεται πάνω στο στέρνο μου και δε λέει να σηκωθεί! Δεν υποφέρεται η απουσία σου…
Καλύτερα με τους ανεπιθύμητους γύρω από το παγκάκι μας, παρά χώρια με τις «ευκαιρίες
ζωής» να περιμένουν να τις αδράξουμε!
Πότε θα στα πω όλα αυτά αληθινά, Σόνια;
