Μαρκέλλα Φούτρη
Η μεγαλύτερη αγάπη μου
μίμηση στον Τσέχωφ (Η δική μου)
Η μεγαλύτερη αγάπη μου… Πάντα και παντού μαζί... ποτέ δε με άφηνε μόνη μου. Στο σχολείο, πάντα διπλανές, με συμβούλευε για όποια απόφαση έπρεπε να πάρω. Και εγώ; την άκουγα πάντα...Δεν της χάλαγα χατίρι! Είχε όμως και εκείνη το χάρισμα να μου αλλάζει πάντα τη γνώμη...Τέτοια πειθώ δεν έχω ξανασυναντήσει! Μόνο που να, με κούραζε κάποιες φορές που δεν με άφηνε ποτέ, να σκεφτώ, να αποφασίσω κάτι χωρίς να με επηρεάζει. Και για να πώ την αλήθεια όταν με έπειθε τελικά να ακούσω τις συμβουλές της και να αλλάξω γνώμη, τελικά αποτύγχανα. Πάντα όμως...
Μπλεκόταν
στις σκέψεις μου και με μπέρδευε τόσο, ώστε να μην μπορώ να ξεχωρίσω το σωστό
από το λάθος. Και στο τέλος; πάντα εγώ έφταιγα έλεγε... Δικές μου ήταν οι
αποφάσεις δικά μου και τα λάθη. Κανένα μερίδιο ευθύνης δεν δεχόνταν ακόμα και
αν ξέραμε και οι δυο πως έφταιγε... Πολύ με εκνεύριζε , όμως για κάποιον
περίεργο ανεξήγητο λόγο, την λάτρευα! Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα χωρίς εκείνη.
Ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου. Δεν μπορούσα να απαλλαγώ από εκείνη όσο
και αν προσπάθησα πάντα με έπειθε και τη συγχωρούσα. Άλλωστε μάλλον δίκιο είχε, εγώ αποφάσιζα τελικά, εκείνη μόνο
να βοηθήσει ήθελε. Μα πόσο υπέροχη! Και το όνομά της τόσο ασυνήθιστο, τόσο
πρωτότυπο Ανασφάλεια την έλεγαν.
