-Μαρκέλλα Φούτρη-
Με χρώματα είπαν γέμισε τον κόσμο μας
και ξαφνικά αυτός έγινε μαύρος
η θάλασσα απ’ τα μάτια σου έσβησε και αυτή πάει
Οι πεταλούδες πιο ασπρόμαυρες πετάνε
και τα λουλούδια πότε ξανά δε φύτρωσαν
χαμένη πια η ομορφιά τους δίχως χρώμα
Και η ψυχή μου ακόμη σα σε πίσσα βουτηγμένη
Παλεύει να ξεφύγει, μα ο βάλτος βαθύτερα σε αυτόν την παρασέρνει
Ο κόμβος γέμισε και άλλο χρώμα δε χωράει
Βουλιάζει, μαζί της βουλιάζω και εγώ
Και άξαφνα η θάλασσα γίνεται γαλάζια
Και ο κόμσος γεμίζει πάλι με λουλούδια
-Βάλια Δάγιου-
ΤΡΥΠΑ
Έξω από τον κύκλο
μέσα στο νερό
όσο απομακρύνομαι, βυθίζομαι.
Ο δρόμμος που ήταν κάποτε βατός
φαίνεται και ο πιο λιγοταξιδεμένος
Η φιλοδοξία που σιγά-σιγά φαντάζει όλο και πιο μακρινή
Παίρνω την αντίθετη πορεία
Πνίγομαι όσο οι άλλοι κολυμπούν
Μένω στη θάλασσα
Στη μέση του πελάγους
Μόνος στο τίποτα
-Έλλη Αθανασίου-
ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΕΣ
Η μέρα βροχερή, ψυχρή, απρόσιτη
Και εγώ πλημμυρισμένη από κάθε λογής συναίσθημα
κάθομαι και απλώς κοιτώ τους δείκτες του ρολογιού που γυρίζουν.
Ο χρόνος πλέον κυλά
Και η ουσία;
Χαμένη στο απροσδιόριστο
Όπως και τα συναισθήματα μου, χαμένα στο απροσδιόριστο.
Έτσι και εγώ στη προσπάθεια μου να τα προσδιορίσω
καταλήγω πάλι σε αυτές
τις αέναες και αφόρητες σκέψεις μου
Ποιος είναι ο κινητήριος μοχλός που συντονίζει τέτοιες σκέψεις;
Μία σκία στο βάθος ξεπροβάλλει
Σηκόνωμαι, το βλέμμα μου αλλάζει στροφή
επιτέλους αντικρύζω τον αυτουργό της μελαγχολίας μου.
Με μία φωνή, στην αρχή χαμήλη
μετά ολοένα και πιο ηχηρή
μου αποκρίνεται
Ναι, λοιπόν εγώ ευθύνομαι
για όλες τις στιγμές που πίστεψες ότι δεν θα πετύχεις
για όλες τις φορές που έπρεπε να ξεχωρίσεις
Τώρα που με βλέπεις όμως μπορώ και να σου συστηθώ
Με λένε «κυρία» Τελειομανεία.
-Αναστάσης Κανελλόπουλος-
Ο ΑΛΓΟΡΙΘΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Μαθηματικό πρόβλημα άλυτο
έτσι το ονομάζουν πλέον
λύσεις μπορεί και να υπάρχουν
τις αποφεύγουμε όμως μανιωδώς
λυμένο θα μπορούσε να είναι τώρα καιρό
από όταν ακόμα οι φουστανέλες ήταν το κανονικό.
Μα τότε θεώρησαν καλό
και άλλα ερωτήματα να του προσθέτουν
συνεχώς άλγεβρα να «αναπτύσσουν»
ώστε στη δική τους «πρόσθεση» συνεχώς
να προσθέτουν.
-Λυδία Γεωργιλή-
ΤΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ
Κι ο δείκτης του ρολογιού ηχούσε αχνά
κι εγώ στεκόμουν εκεί στο ίδιο σκαλοπάτι
που μ’ άφησε η τελευταία μου πνοή
το ισόγειο πλημμύρισε και εγώ αδύνατον
να βρω κάτι για να διώξω τα νερά
σφιχτά την ομπρέλα κρατώ και τα
δάκρυα μου συνοδεύουν τη μελωδία της βροχής
όχι δεν τολμώ να σηκώσω το κεφάλι μου
όχι μετά απ’την θλιβερή αυτή ταπείνωση
λέξεις, γράμματα και φθόγγοι δεν μπορούν να περιγράψουν
την απογοήτευση μου
αλλά η καρδιά μου δεν αντέχει άλλη
αποτυχία και χαμηλώνει τους ρυθμούς της
και χάνω τις ευκαιρίες μου σαν κηνυγώ
τον καπνό της φωτιάς που
άναψα και πέταξα το σπίρτο μες
τον λάκο μου μόνος μου έσκαψα για να ξαποστάσω
και το νερό φίλησε τα χείλη μου
κι άφησα την ομπρέλα μου να την
παρασύρει η αποτυχία αυτό το μικρό
ρυάκι που είχα φτιάξει τσουνάμι
και βούλιαξα ένα σκαλοπάτι κάτω
απέτυχα ξανά.
Μαρκέλλα Φούτρη
Μπερδεμένα λόγια,
τοσο περίτεχνα φτιαγμένα
Πλαστές αλήθειες
Κόσμοι συναρπαστικοί, σα θησαυροί κρυμμένοι
που παρασύρουν θύματα πολλά, τα ξεγελάνε
μα η αλήθεια αχνοφαίνεται
σα τον εχθρό έτοιμη τα πάντα να τα ισοπεδώσει
και η μαγεία της αυταπάτης να χαθεί
Φιτίλια ξεχασμένα που λίγο θέλουν για να πιάσουν φωτιά
μια κίνηση
ένα μονάχα λάθος
και όλα τελειώνουν.
